Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Robert Pauli
Mundschenk: Thomas Weber
Kerweborscht: ?

Grüß Gott un Servus liewe Leit,

als Kerweparre grieß isch heit.

De längschde Parre aller Zeide,

um misch als Parre oizukleide,

gabs Schwierischkeide noch un nöscher,

weil bei dem Ohzug alle Löscher,

warn zu weit weg vun Händ und Fieß,

un der sisch a nett strecke ließ.

Doch fa in neie gabs ko Geld,

do hot ma misch grad in de Rege gstellt.

Zwa Woche stond isch jedenfalls,

im Nasse barfuß bis zum Hals.

Jetzt baßda besser, er sitzt top,

blouß hewwisch jetzt in Wasserkopp.

Moin Vadda hot gsagt des war garnett schlecht,

jetzt wär isch fa de Stadtrat recht.

Un kennt die Familietradition erhalde,

doch do hotta sisch gschnidde moin liewe Alte.

Liewer bleib isch Bolizischd, Bolizischd mit Humor,

donn knöpf isch die Stadträt mer öfters mol vor.

Un wonn’se weiter soi in Bleedsinn beschließe,

werd isch ne mit Strofzeddel des Lewe versieße.

 

Iwwa Nacht sin mer zu Stadt geworde,

sin jetzt vun besondrer Sorte.

Un alles was Gemoinde oinschd gewese,

war vun Gestern – alter Käse.

Un wie vun schnellster Zauberhond,

wurd alles, alles umbenonnt.

Aus Gemoindeschilda wurde iwwa Nacht,

per Michel-Express Stadtschilder gemacht.

Wer früher uff die Gemoind is gezoddelt,

heit zur Stadtverwaltung troddelt.

De Gemoinderat is sonft gestorwe,

un zum Stadtrat jetzt verdorwe.

Blouß in Stuttgart häwwe die Debbe nedd gspurt,

un g’hofft es wär ä Fehlgeburt,

Erschd neun Monat soll’de ma beweise,

daß ma nimmä uff die Äcker scheiße.

Isch als Kerweparre will awa gar nett stadtlisch soin,

ihr Leit s’is bessa isch bleib gemoin.

Doch ihr wißt’s blouß eine Stund,

geb isch eisch vun Sache kund,

die bassiert in unserm Ort,

glaabt nedd jedes spitze Wort.

Denn was wär ä Kerweredd,

wenn’se blouß wär lieb un nett.

All die isch uffs Korn genumme,

solle nochher zuma kumme.

Mer trinke gütlisch ä Glas Woi,

vun mer aus kennes viere soi.

Nehmt’s mit Witz, nehmt’s mit Humor,

vielleischt kumm isch schun nächst Joar vor.

Isch deed misch fraan,

donn bischde in de Predischd drinn,

donn bischd in Hemschbach wer,

donn bischde in.

 

Drum Mundschenk schenk den Becher voll,

isch trink heit uff aier Wohl.

 

Unser Kerweborschd sinn Spitze,

gerade donn aa nedd ins Schwitze,

wenn se wie in Liewerschbach,

im Wettstreit stäin – die wern nedd schwach,

des sieschd on unserm Koche Gerd,

der hott die Konkurenz verwerrt.

Un beime dolle Spiel,

ihm gonz alloh der Sieg zufiel.

Im Endkompf hotta rausgeragt,

obwohl die Uffgab war gewagt.

Er mußt in BH schnell besorge,

doch welchi Fraa sollt ihm den Borge?

Do sprach er halt die Hilde oh,

du Geniern – no Dugimont,

un mit viel Applaus,

zog die Fraa des Ding schnell aus,

de Gerd war erster un isch preis,

diesen grouße Mitbeweis,

den Hemschbachs Fraue täglich bringe,

selbst isch konn do ä Lied defu singe,

isch trinkt des Glas uff unsa Fraue,

uff die isch hait herunnaschaue.

 

Soulong de Frohsinn nedd versteiert,

werd on de Bergstroß Kerwe gfeiert,

ob in Woinem, ob in Saase,

dunn die Leit vor Freude rase,

wenn im Joar die Kerwe kimmt,

un wonn donn aa noch’s Wetter stimmt,

werd gfeiert un gsoffe,

im Tangoschritt donn homgeloffe,

iwwaral is schwer was lous,

doch isch sag des one blous.

Ob in Hause, ob in Verne,

alle kennda vun uns lerne,

daß ehr Kerwe werd wie hier,

nedd ämol zwa Mark fas Bier,

un die Witz die gibts fa umme,

schunscht wärn die aus Woinem garnedd kumme.

Hebbt ko Ongschd in aire Not,

isch mach eisch dieses Ohgebot,

de Parre un soi acht Gehilfe,

leischde aisch Entwicklungshilfe,

nächsti Woch kennt ihr donn zeige,

daß ihr was gelernt ihr Geige,

nächst Woch do häd isch frei,

lad uns oi, mer sinn debei.

 

De Tierpark des is Stadtbekonnt,

befind sisch seit Joare in pälzischer Hond.

Un sou siehts aa aus, ihr Leit isch muss sage,

wenn isch do vorbeikumm, dreht sisch ma de Mage,

was früher fa Hemschbach ä Aushängeschild war,

des is jetzt in Schondfleck des sag isch gonz klar.

Bis die mol im Stadtrat in Ausschuß grinde,

wern die Tiere do hinne im Schlomm versinge,

die onzisch trocke Stell, sou is mer bekonnt,

hot en Schäfer gemiet fa soin Elefont.

Will in Fremde de Weg zum Tierpark wisse,

krieg isch ä komisches Gfiel, plagt misch moi Gewisse,

un isch sag zu dem Monn, sie würde mich besser frage:

wu gäit’s hier zur Rattenzuchtanlage.

Es ghern do endlisch Näggl mit Kepp gemacht,

statt Ausrede gsucht un nur dumm gelacht,

mer schoint es konn sisch kona entscheide,

während die Tiere dohinne in Tierpark leide.

Des Zirkuszelt, es stellt fürwahr,

werklisch keine Lösung dar,

In Trost der bleibt, er trifft des Pudels Kern,

ehr Tiern, es konn nur besser wern.

Drumm Mundschenk, weile doines Omtes,

un gieß ma de Becher voll,

isch will uff alle Tiere trinke,

ihr Tiere all, uff aier Wohl.

 

Häbt ihr’s schun gelese, häbt ihr’s schun g’seh,

was früher in Hemschbach alles is gscheh?

Ä Chronik gibt’s vun Hemschbach jetzt,

schee oigebunne und schee gsetzt,

S’is vieles drinn, s’gibt nix zu sage,

doch monsche dunn aa hämisch frage,

ob alles stimmt, was do in Blei gegosse,

solle mas glaawe oda solle mas losse?

Frogt ihr misch um meinen Rat,

hebb isch diesen Spruch parat:

Was oigekellert und abgebronnt – des konnscht schun mol bemesse,

des one duschd verwalde, des onnern konschd vergesse.

 

 

­Isch muß jetzt berischde, ihr liewe Leit,

vun de Kinnerfreundlischkeit,

in Gastwert drinn om Wiesensee,

dut do gar konn Spaß versteh,

Nomentlisch werda nedd benonnt,

doch als Zaunkönisch is er sicher bekonnt,

Den hott in ona stille Stunn, die Muse wohl gekisst,

ä Schild hängt on soin Strondlokal, worauf zu lese ist.

„Mir sind die Kinder sehr gewogen,

vorausgesetzt sie sind erzogen!“

Der Monn der hott sisch’s leicht gemacht,

do platzt om die Geduld,

wenn dort in Besoffene Ärger macht,

sinn halt die Kinna schuld.

Als Kerweparre geb isch dem Monn den gute Rat,

de alte Goethe hot’s gschriwwe, vun ihm stommt des Zitat,

„Man könnte erwachsene Kinder gebären,

wenn die Eltern erzogen wären.“

Drum Mundschenk weile doines Omtes,

un gieß ma de Becher voll,

isch will uff alle Kinner trinke,

ehr Kinner Prost, uff aier Wohl.

 

 

In Hemschbach bemieht ma sisch seit Jahre,

un dott klotze, dut nedd spare,

um de Ortskern zu saniern,

kona braucht sisch meh geschiern.

Selbschd die Bachgaß und die Gardestroß,

sinn ehr Lescher endlisch los.

Blouß in de Bachgaß gonz weit unne,

is Hemschbach uff die Hund gekumme,

dort wersch’de vunn Gstonk begrießt,

kriegscht vum Meschd die Luft versießt.

Dort trohnt en Bauer – ehr kennt ihn all,

der regiert Hemschbach aus soin Stall,

die Bachgaß ghert ihm, sou muß ma vermude,

un willschd dort vorbei, sou hilft ko getude.

Die Stroß stäit voll mit Karre und Hänger,

isch frog misch, warum dulde mer des noch länger?

Die Verwaltung, so schoint mers, is nedd in der Lage,

dem wildgeworne Bauer uff die Finger zu hage.

Isch schiddel de Kopp un konn’s nett fasse,

is donn der Kerl vun besondrer Klasse?

Mundschenk zu trinke, isch brauch ä Glas Woi,

zu dem Bauer fällt mehr blous die Feststellung oi,

owwe häwwe se die Bachgaß foi uffgemöbelt,

un unne isse noch imma verströbelt.

 

Die SPD-Hitt im Wald is zum Grille gemacht,

do hott die CDU sisch aa mol gedacht,

ä Grillfeschd is gut, denn do kennt’s gelinge,

ä paar Stimme meh uff unser Seit zu bringe.

Mit de FWV – wie immer zur Seite,

wollte se de Leit was gutes bereite,

om Schwenkgrill stond nedd de Richter un soin Henker,

des Motto hieß Kotletts vum Richter soim Schwenker!

Noch Stunne der Pflicht, ona is imma de Dumme,

do is den ä menschlisches Bedirfnis iwwakumme.

Doch soin Ruf noch Entlastung verhallt uhgehört,

kon Mensch hott sisch on soine Schreie gestört.

Un weil die Kotletts wischdischa als dem Körper soi Bosse,

sou hots der brave Monn halt laafe losse.

Un weil sou monscha ihn donn hott gefrozzelt,

hot er ohschließend in korze Hosse weidergebrozzelt.

Isch sag aisch ons: der Monn kennt soi Pflicht,

un soi Kotletts warn werklisch ä Gedischt.

 

Ja in Heschbach verstäit ma halt zu lewe,

do sprieße nedd blouß im Wingert die Rewe,

aa die Diskos die sprieße, gedonzt werd und g’soffe,

selbst unser Rentner kenne jetzt hoffe,

weil im Altewohnhoim – Sankt-Katherinen-Stift,

wu’s öfter mol dorsch’s Dach roischifft,

ä Rentner-Disko eröffnt wern soll,

selbscht unsern Boijemoschda find des gonz doll.

De Honnes is jo mutisch, der kennt do ko Bosse,

un hott fa soi alte Daag tatsächlisch beschlosse,

isch sattel um, des mißt ma gelinge,

als Disk-Jockey die Alte in Stimmung zu bringe.

Isch selbscht finn des doll un iwaleg mer jetzt,

wie isch om schnellschde in de Ruhestond werd versetzt.

Des wär ä Gaudi, s’wär Dompf in de Kisch,

fa die Michel die runde Platte,

die runde Weiwer fa misch.

 

De Stadtrat Anton holte aus soim Keller,

soi scheenes Fahrrad – den alte Renner,

zur Stadtratsitzung flott un stromm,

sollt es ihn trage den gude Monn.

Als er donn im Bildungszentrum ohgekumme,

wurd soi Stahlroß aa glei feschdgebunne.

Doch noch de Sitzung welsch ä Graus,

do stond soi liewes Fahrrad nimmä draus.

Er hott geguckt un hott geschaut,

doch des Stahlroß, des war geklaut.

Der Fall derf scho Schule mache!

Drum Honnes entscheid disch uff die Schnelle,

un loss in aierm Sitzungssaal en Fahrradstänner stelle,

Do wern die Stadträt sisch fraan un frohlocke,

wu doch sou viel Radfahrer do hinne hocke.

Un noch was zu unserm neie Stadtrat:

Nachdem jetzt sou viel Fraue im Gremium drinn,

ohne Zweifel sinn se fa die Stadt in Gewinn,

soll jeder Rat sisch hinna die Ohre schreiwe:

„Unsa Stadt die muß sauwa bleiwe!“

Drum Mundschenk wallde doines Omtes,

un gieß ma de Becher voll,

isch will uff unser Stadt jetzt trinke,

ihr Bürger all uff aier Wohl.

 

Schun moin Vorgänger hot berichtet,

daß ma in Hemschbach in Club hot errichtet,

der die Männer sou rischdisch verwöhnt,

un ihne sommt Sauna de Alldag verschönt.

Doch Ordnung iss wischdisch, un Ordnung muß soi,

deshalb muß unser Ordungsomt a mol dort noi.

Streng dienstlich verstäit sisch, do verstäin die kon Spaß,

mer brauche ko Hondduch, uns macht ihr nett naß.

Doch die Mutter on de Deer, die war do gonz fix,

ohne Durchsuchungsbefehl do left bei uns nix.

Aber’s Ordnungsomt is halt „Jung“ und de „Schissel“

un hot sisch g’sagt: jetzt trinkse ma ä bissl,

mer losse persönlich uns belehre,

un hinnenoch dunn mer’se verhöre.

In Bolizischt häwwe se dezu bestellt,

der hott soi „korpus delikti“ gonz in de Dinscht de Sache gstellt.

Die Dome häwwe de Beweis iwwazeugend erbracht,

und die Behörd hott die Sauerei donn a mol gemacht.

Doch als Club leeft des Gschäft jetzt wie nie zuvor,

drumm singt de Bolizei-Gsangsveroin gemoinsom im Chor:

„Iwwakimmt uns in Hemschbach die irdisch Begier,

mache ma ä Dorchsuchung: Visitation mit Pläcier!“

 

Sunndags Lehrer, werkstags Parre,

sou konnschd ä Lewe long ausharre,

guck doch unsern Parre oo,

wer reißt vun dene aus ä Boo?

Zumindeschd nedd im Dienschd,

die bei de Arbeit findschd.

Mer sin jo in gemischde Ort,

50 % do 50 % dort.

Doch de evongelische Parre, de Barall,

der hot sisch g’sagt, es wär soin Fall,

soi Schäfsche zu vermehre,

blouß wie? Er dut’s disch lehre:

Acht Kinna hot der brave Monn,

Potenz Blitz, wer konn der konn.

Do stäit de Mohr doch do wie in Depp,

der trägt ä echtes Händikäp,

der katholische Parre mit sisch rum,

nix derf sisch riern im Refugium.

De Keuschheitsgärdl iss fescht geschniert,

isch frog misch blous wuhie des fiert.

Wenn’s Gleischgewischt sou grob verletzt,

bis des Barall sisch zur Ruhe setzt.

Als Kerweparre halt isch misch raus,

stouß uff de Mohr den Trinkspruch aus:

Enthaltsamkeit sei deine Zier,

doch meh Spaß hätschde ohne ihr!

 

Es is moi Pflischd zu kritisiern,

doch du isch misch aa nedd geniern,

wonn’s stimmt emol ä Lob ausspreche,

un isch du keine Lüge dresche,

wonn isch aisch in Orde du verleihe,

für Gemoinschaftssinn und Einsatzfreud,

sagt mehr doch ihr liewe Leit,

wu in unsere hektische Welt,

Gemoinschaft zählt un nedd blous Geld?

Mer derfe stolz uff Hemschbach soi,

drum Kerweborscht schenk oi de Woi,

un loßt uns uff unsere urische Kerwe,

durch nix de Frohsinn uns verderwe.

Laßt uns unser Kerwe pflege,

dud se streischle, dut se hege,

bleibt liebenswerte Kerwenarre,

es empfiehlt sisch, aiern Kerweparre.

 

Amen!