Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Karl Janowski
Mundschenk: Gerold Beyer
Kerweborscht: Jürgen Kronauer

Grüß Gott, ihr Grouße un ihr Kleine,
Guten Tag, ihr Hewel un ihr Feine.
Servus, ihr Dinne un ihr reichlisch Dicke,
Grüetzi, ihr Adrette un ihr umheimlische Zicke.
Hallo, ihr Breite un ihr Schmale,
Guten Tag, ihr Behaarte un aa ihr Kahle.
Wie gäits ihr Starke und ihr Schwache,
Salve, ihr mit un ohne Drache.
Isch grieß aisch, ihr Dunkle un ihr Helle,
un aa Lohmärsch un ihr gonz Schnelle.
Aa ihr Böse und ihr Fromme,
alle seid ihr heid willkomme.
Denn heit bei unserm Kerwefeschd,
do is mir in jeder reschd.
Doch bevor isch aier Zeit will stehle,
muß isch eschd moi Gorgel öle.

Prost

 

Was früher emol Tierpark hieß,

is heit ä Grotteparadies.

Un weil ma zu uns Schnooge säischt,

häwwe Schnooge dort ä Wohnungsreschd.

Blous muß ma immer wira hern,

daß die sisch uhverschämt vermehrn.

Zwar fresse Grotte Schnooge schon,

doch bei soure Invasion,

is des ä Froog von Johres viere,

un kon Mensch konn dort mäi existiere.

Donn wern mer Schnooge unnerdesse,

vunn denne Schnooge uffgefresse.

Un’s erschde Skelett in diesem Fall,

is gonz bestimmt de Böttingers Karl.

Mundschenk schenk de Becher voll,

damits weitergehe konn.

Prost.

 

Jedes Joar in unsre Stadt,

die Feierwehr ä Party hat.

Sie zeigt dort allen grouß un klein,

wozu die Feierwehr muß sein.

Zu dem gonze route Klimbim,

kimmt do noch en Sprungturm hin.

Ma springt donn runner ohne Bange,

un wird mit’m Sprungtuch uffgefonge.

Ona springt, Leit, hört mol her,

der war zwaeinhalb Zentner schwer,

Er hupst un brillt, Mensch geb doch acht,

weil die om Tuch schun Schluß gemacht.

De Hoinz prallt uff, ouh ihr Leit hert,

mit’m weische Arsch uff die hart Erd.

Do lag der donn, oh Schreck, oh Graus,

un kimmt al glei in Konkehaus.

Er kimmt wira hom, isch du’s aisch kund,

un wog donn nur noch 170 Pfund.

Auf ihr Leid, de Becher her,

was wärn ma ohne unser Feierwehr.

 

En weiterer Hoinz, der wollt nedd pirsche,

ging in de Wald zu bresche Kirsche.

Un wie er kimmt in soi Gewonn,

war es sisch im Zweifel donn.

Zwa Äcker un zwa Kerschebeem,

awa weller kert jetzt wem?

Doch er hot sisch donn schnell entschlosse,

un hot die reifere mitgehn losse.

Om nächste Dag wird alles geklärt,

de Nochbar hat sisch nedd beschwert.

Er hot sisch g’holt die gleich Portion,

vum Förster’s Hoinz soim Kerscheboom.

Ma war sisch onisch, alles klar,

seht ihr Leit, sou geht es aa.

 

Jede Beerdischung wird vorbereit,

vun de Doudegräwerleit.

Vun denne halt en jeden kommt,

aus Woinem vum dortische Arbeitsomt.

Doch was ma hört, isch muß es sage,

des dud om faschd die Sproch verschlage.

Do hinne wird gefeiert schee,

daß bei de Beerdischung konn kooner steh.

Mir kams zu Ohrn, des muß nedd soi,

fiel ona faschd ins Grab mit noi.

Werd des de Koine Otto sehn,

der werd sich glatt im Grab rumdrehn.

Wonn ona noch dem Grund donn fragt,

ihr Leit des sei aisch glei gesagt.

Wer schleschd bezahlt werd er Rothausherrn,

macht niemols sou ä Ärwed gern.

 

In unsrer Stadt, do gibt’s sogar,

en ausgwachsene Pressezar.

Der rennt umher un is agil,

Fotografiern dud der gar viel.

Doch wonn er ufftaucht muschd verstecke,

alle doine Zigarette.

Versteckt Pommes Frites, Fleisch, Dessert,

denn sunschd bleibt doin Mage leer.

Der Monn beherschd die hohe Kunschd,

wie ma viel bekommt umsunschd.

Doch soi Art macht vieles wett,

rischdisch bäis soin konschd dem nedd.

Durm schlag isch vor, dud blous nedd lache,

mer dunn emol ä Sommlung mache.

Ihr Zeitungsleit alle um,

gäit mol mit’m Hut herum.

Isch wills mit de Presse nedd verderwe,

sie loubt doch immer unser Kerwe.

Drum ihr Reporter isch bin sou frei,

ein Prosit auf die Presserei.

 

Ma stellt halt immer wira feschd,

Engagierte sind gestreßt.

Als uns de Bischof konsultierte,

un Richter soinen Clan anfierte.

Es is jo doch mit Rat un Tat,

de Boß vum Pfarrgemoinderat.

Dort im Saal beim ledschde Now how,

muscherd ihn prüfend soi Frau.

Do werd se fahl un blaß dezu,

Roland guck mol uff doi Schuh.

Do war halt nix zu ännern dro,

er hot zwalei Schuhe oo.

Do hot ers gsehn mit eigne Auge,

daß Fraue doch zu ebbes dauge.

 

En Parre selbst, der gäit noch fort,

fährt fort, on en stille Ort.

Um in Ruhe zu genieße,

was ma nennt die Exertiese.

Bevor er kimmt uff die Autobohn,

fährt er noch schnell ä Tonkstell oo.

De Benzinbehälter fillt er voll,

guckt noch, wenn er grieße soll.

Hockt sisch noi un fährt schnell weg,

blous bezahlt, des hot er nedd.

Es is bassiert, isch sags gonz fronk,

de Parre Mohr hot schwarz getonkt.

Doch isch bin mer gonz gewiß,

daß die Sach geregelt is.

Auf jetzt trinkt mol mit ihr Leit,

mer trinke uff die Geistlichkeit.

 

Was höhr isch donn do vun de Polizei,

direkt dort owe, on de B 3.

Die häwwe sisch dort oigenischd,

un gonz modern aa oigerischd.

Mit Tisch un Stiehl un aa mit Lombe,

die dort vun de Decke bomble.

Awa konner hott schoins gemerkt,

daß die Burg schunn alt un merb.

Denn en junger Polizischd,

macht die Deer zu un zwar kräftisch.

Do wars bassiert des klone Wunner,

es falle alle Lombe runner.

Sou bringt ma heid de Polizei,

gonz newebei des Fürschde bei.

Auf Mundschenk her de Woi,

mer trinkte uff die Polizei.

 

Unser liewa Kerwevadder,

war desmol de Berischerstatter.

Oigforn im See en Schwan,

Schnell de Bauhoftrupp heran.

Sofort kam donn des Arweits-Team,

un suchte unentwegt nach ihm.

Als des Tier geortet war,

ging sie ons Werk die Rettungsschar.

Die Helfer fuhren mit dem Kohn,

ins Eis sie schlugen eine Bohn.

Kumme oh om Leidensort,

un gucke dumm als des Tier flog fort.

 

De Stadtrat Jung seit eh und je,

fährt mit me Kolleg zum BBC.

Kerzlisch wie de Zufall will,

setzt er sisch uff die schee nei Brill.

Beim Fahr schunn denkt da isch werd verrickt,

wa is donn des was misch sou zwickt?

Des war soi Brill, die war kaputt,

doch seitdem sieht da hinne gut.

 

 

Noch läigt se viele inn de Knoche,

die SG-Sporgemoinschaftswoche.

Die Aktion war ä Feschd für alle,

un beim Kronauer’s Karl war donn Finale.

Obwohl ma die Bewirtung pries,

war die Kellertrepp ä Hinnernis.

Uff jeden Fall war die Bagasch,

ladiert un wund in de Visasch.

Als Hunger packt die kloore Borschd,

schneid uff de Karl vun de foine Worschd.

Des Brot wurd gegesse, s’hott alle geschmeckt,

sogar die Finger häwwe se noch abgeleckt.

Donn gings nach Haus, vum Schloof geplagt,

awa donn om nächste Dag,

do hott ma des Malheur entdeckt,

im Hund soi Worschd, ja die war weg.

Uff denn Geschmack vun dere Worschd,

heb isch jetzt doch en riese Dorschd.

 

 

Isch will kumme jetzt zum Schluß,

doch isch noch was sage muß.

Desmol jetzt in eigner Sache,

un des dud koo Fraad mir mache.

Ä monsches Joar zum Kerwefeschd,

sucht ma ona der de Parre meschd.

Hott ma ona der des mache konn,

kumme uff omol tausend Monn.

Un sage donn hätschd misch g’frogt, des wär doch gelacht,

isch hätt des Bissel aa gemacht.

Doch fräigschd die Gleische ä Joar donn später,

werschd enttäuscht soi, weil en Jeder,

der es mache soll,

die Hosse hot gestriche voll.

Drum auf jetzt mol ihr junge Leit,

zeigt emol her ä bissel Schneid.

Loßt aa mol frischi Luft roiwehn,

donn bleibt die Kerwe long bestehn.

Sou er Leit, jetzt hern ma uff,

sunschd gäit de gonze Dag noch druff.

Jetzt wird gefeiert, daß es kracht,

des nächste Faß wird uffgemacht.

Des nächste Steak wird aa verdrickt,

de scheene Mädschen zugezwickt.

De eigne Fraa, de liewe Alte,

bezahlt ma halt emol en Halwe.

Isch prost aisch zu, was soll isch sage,

auf zum Wohle,

Amen, Amen.