Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Bernd Ströbel
Mundschenk: Heinz Kronauer
Kerweborscht: ?

Schunn wira is ä Joar vorbei,
was war da des ä Quälerei.
De Parre Karl vum letschdemol,
war de Merkwürde zwamol.
Des Omt des macht schoins kona gern,
wer will donn heit noch Parre wern.
Isch mach des gern – ihr kennt mas glawe,
doch dodezu musch isch eisch sage,
bescheide wie es sisch geziehmt,
Hemschbach – du hoscht misch verdient.
Des Joar isses zum 10. Mol iblisch,
monschmol zum Lache – monschmol betriblich,
dass en Parre die Levidde eisch ließt,
es gibt halt nix, was de Parre nedd wisst.
Des mach isch nadierlisch in moim Dialekt,
un die Liet, denne moi Sproch heit nedd schmeckt,
empfehl isch als Hilf fa die sprochlich exakte,
Hemschbachs Volkhochschulkurs fa Roigeblaggde.
Oon Rod on die Bürger aus Siede un Nord,
bleibt doch bei uns, zieht nedd glei wira fort,
hockt eisch doch zu uns un spitzt eia Ohrn,
un grigt eisch beim meggle nedd glei in die Hoarn.
Babbelts grad noch – und könnt ihr nicht einmal dies,
donn nemmt halt die Händ und wonns soi muß die Fieß.
Sou Mundschenk mach emol,
bis owehie moin Bescher voll.

Wie letschdes Joar die Kerwe grade,
ausgegrawe, die Schlumbel verlade,
un des Gsox mitsommt dem Karre,
also aa mit dem Kerweparre,
wollte dorsch die Turnhalledeer,
war die Schees zu houch defeer.
Ma hott zunägschd emol berate,
mit de Kerweakvokate,
den Plon die Turnhall abzureisse,
fond ma schließlisch nedd sehr weise.
Do greischt ona vun dene Kumpel,
en Hubschrauwer fa die Kerweschlumbel.
Doch wie immer gewitzt un schnell,
war die Kerweborscht zur Stell.
Flux die Rädder abmontiert
un die Schlumbel nausbuggsiert.
Wie donn alles war gemacht,
hott ma erscht emol gelacht.
Des war de erschte Kerwespaß,
ä Glick, ma sisch zu helfe was.
Mensch Mundschenk was häbb isch en Dorscht,
jetzt trink isch uff die Kerweborscht.

Ach wie war des doch vordem,
mit dem Parke sou bequem.
Jetzt stäit om Tennisplatz ä Schronk,
un ma säischt sisch, Gott sei Donk.
De Weg zu Käs un Äppelwoi,
därft ab sofort gemietlisch soi.
Doch die Rechnung gäit nedd uff,
die Leit wolle nedd laafe, de Wert läigt ball druff.
Doch eh der uff soi Gschäft verzischt,
werd en Fahrrad-Dienscht oigerischt.
On de Schronk in Richtung Siede,
konn ma jetzt ä Fahrrad miete.
Zwische Schronk un Rad-Hinnadahl,
hängt ä dickes Gummisaal.
De Gascht fährt lous zur Wertschaft hin,
un dort im Gelände drin,
issa koum vum Saddel fort,
zack – donn isses wira dort.
Sou konn de Wert sparn in de Tat,
fuffzisch Leit – un blous o Rad.
Kumm Mundschenk duh mer noch was noi,
uff Hondkäs und uff Äppelwoi.

Was war des bei de Glockeweih,
doch soinerzeit ä Rätslerei.
Als dorsch die Altstadt dorschmaschierten,
die hohen Herrn in Amt und Würden.
Dorsch Fronkforter-, Bach- un Herregaß,
Schloßgaß, Schiller- un Goehtestraß.
Die Glocke die fuhr sellesmol,
de Metze Fritz mit soiner Roll.
Doch der will nedd dorsch des Gedräng,
dem warn die Gässelschen zu eng.
Schließlich is de Fritz nedd dumm,
un schmeißt de gonze Fahrplon um.
Fährt owwerum ä onnari Rut,
alleweil ma unne warte dut.
Un in de Bachgaß stäin un hocke,
die Leit un warde uff die Glocke.
Hätt nedd ona was verrate,
die däde sischer heit noch warde.
Mundschenk mach moin Becher voll,
isch trink uff de Fritz un uff soi Roll.

Ledschdens do hotts mol gebrennt,
die Feierwehr in die Bachgaß rennt.
Des Hexehaisel ihr kennt es all,
qualmt vum Keller bis zum Stall.
Ehrenfrieds Monne sin geflitzt,
un häwwe Wasser noigespritzt.
Des Feier war aus sie warn dehom,
do brennt schun wira de gonze Krom.
Om Mittag war des Maß donn voll,
des Hexehaus brennt nochemol.
Der Fall is blous insofern klar,
weil’s halt ä Hexehaisel war.
Onascht rum is grad bei mer,
moin Bescher is schunn wira leer.

De Leibe Ehrenfried is bekonnt,
als Hemschbachs Feierwehrkommondont.
Er will aa im Privatbereiche,
soi Ordnungsliebe zeige.
In soim Garde hinnerm Roo,
verbrennt er Reisisch lichterloh.
Do plötzlisch kimmt en scharfe Wind,
wie Winde halt emol sou sind.
Un eh de Ehrenfried des merkt,
do brennt aa schun de gonze Berg.
Er denkt, indem er’s brenne lässt,
heit wern emol moi Leit getest.
Un weil des gonze sou geklappt hott,
de Ehrenfried aa gut berappt hott,
hott ma ihn wie eisch bekonnt,
zum Ehrenbachgäßler ernonnt.
Doch wie der Kerl ohsticht des Faß,
do werd die gonze Bachgaß naß.
Do owwe dut er’s Feier schiern,
un hunne die Bachgaß mit Bier verschmern.
Doch de Ehrenfried konnscht losse, wonn er aa greischt,
griegt da vun mer jetzt in Kronz iwwareischt.
Auf Kappelmoschter spiel mol ä Lied,
uff de Feierwehrhäuptling Ehrenfried.

Es is bassiert jetzt Gott sei Donk,
de Elefont is abgebronnt.
Frouh is aa de Naturschutz BUND,
die Fresch wern wira grie un rund.
Die Schnooge schwirre kreiz un quer,
de Nochbarn werd des Lewe schwer.
Un oom, dem werd des noch viel schwerer,
des is en gonz bekonnte Lehrer.
Der hott uffgfillt mit viel Zaschder,
soin Acker mit em Porphyr-Plaschder.
Doch dut do gar koo Auto stäin,
weil dort die Fresch spaziere gäin.
De Lehrer hott falsch kalkuliert,
un is jetzt gonz schee ohgeschmiert.
Bevor moin Bescher wira leer werd,
trinkt isch noch uff de schwarze Gerd.

Kennt ihr die neischte Sensation,
vum Benthin soina Attraktion.
Un is eisch des schun uffgefalle,
des Tropica als Eislaufhalle?
Dort iebt ma Bullriding un Boxe,
täglisch mit un uhne Ochse,
un damit es isch aa lohne,
ab 11 Uhr owends „oben ohne“.
Ma konn dort Rollschuhlaafe, springe,
donze, turne, saufe, singe,
trockesurfen ein Gedicht,
blous Schlittschuhfahrn konn ma nischt.
Sou isses mit de Eislaufhall,
jetzt trink isch uff de Tennis-Karl.

Wonn sisch heit ä Kino rühmt,
dass bei ihm die Kasst stimmt,
sou stäit des außer jeder Frag,
der Besitzer is uff Zack.
Bei de Brennessel isses sou,
un drum is aa de Michel frouh.
Nur misste halt in dere Lage,
mehr Platz vorhonde soin zum Parke.
Die Karre dunn es konn jeder sehn,
mitte uffm Trottwa stehn.
Un Leit die wolle aus mol fahre,
wuumeglisch mittm Kinnerwage,
fa die is des ä Quälerei,
donn die kumme koum vorbei.
Ihr Besucher seid verninfdisch,
stellt doch eier Auto kinftisch,
weiter weg in eine Straß,
donn hämma all om Kino Spaß.
Unser Kino is halt Klasse,
isch trink auf eine volle Kasse.

Isch häb des jo schun immer gsagt,
in Hemschbach werd verkehrt gespart.
Was war des ledschdes Joar ä Qual,
fa des arme Rothauspersonal,
denn uffgrund de Sparbeschlisse,
häwwe die all friere misse.
Zuerscht hotts dodezu gehaße,
de Wind häts Feier ausgeblase.
Isch wisst kon Wind in unsrer Stadt,
der sou ä groußi Puste hat.
Drum hott ma gsagt, schafft eisch doch warm,
doch des schlug viele uff de Darm.
Un des Malheur war riesegroß,
bei dem Ohsturm uff die Rothauskloos.
Fünf Dag gebibbert in de Kält,
donn hott de Honnes Eel bestellt.

De Rothausbrunne zu Winterszeide,
misst ma mit’re Kapp verkleide.
Donn der scheene Brunnehut,
ging im ledschde Joar kaputt.
Arm wie ma sinn hott ma den Brunne,
ohfach mit Plastik zugebunne.
Un hott donn stolz vun sisch gesagt,
in Hemschbach do wird halt gespart.
Isch spar heit nedd, de Woi muß laafe,
de Kerweveroin soll neie kaafe.

Mitte im Juli in der Tat,
tagte im BIZ de Kriserat.
Schüler un Lehrer fascht 70 Leit,
warn fa Englond startbereit.
Doch des musst ma donn vergesse,
weil Dover streikte wie besesse.
Korz un gut es koscht nedd mehr Geld,
hott ma die Reis halt umgestellt.
Noch Berlin solls Montags gehn,
doch do hott ma iwwasehn,
dass die meischte aus de Klass,
alles häwwe blous konn Pass.
Un mit Kennkart, Bild un Ohtrag,
dauert des sou sechs bis acht Dag.
Nedd beim Hons Michel un soine Leit,
die bewältische des in kerzeschder Zeit.
Groußzigisch häwwe die mit Schweiß im Gsicht,
uffs Wellfleischesse beim Bazza verzischt.
Die un de Boijemoschter zeige uns klar,
unser Stadtverwaltung is Bürgernah.
Ihr Leit isch trink uff die Gemoo,
wonn ma se brauch donn isse doo.

Was mer arg om Herze liegt,
un was sou viel Leit bedrickt,
die Trottwas ihr werds aa schunn wisse,
sinn vun de Hunde arg verschisse.
Sucht ma nachts soi Wohnung auf,
werd des oft zum Slalomlauf.
Is ma zu dem noch besoffe,
is souzusage Pole offe.
Drum Leit, nemmt doch zum Hundetrip,
ä Plastikdut mit un ä Schipp.
Der Rickstond vun dem Gassi-fiern,
braucht unsa Trottwa nedd zu ziern.
Nedd blous, dass ma rutscht un fällt
un hinnenoch die Knoche zählt.
Noo, es konn souviel noch bassiern,
un uhgeohntes resultiern.
Do is doch ona schwer betonkt,
nachts vun de Wertschaft hoomgeschwonkt.
Do issem halt vor lauter lalle,
soi Ziggaa aus de Gosch rausgfalle.
Er häibt se uff, steckt se ins Maul,
hoppla, do war ebbes faul.
Un wie er on dem Stummel zieht,
vergäit ihm glei de Appetit.
Er spuckt rum un huscht un rotzt,
un hott om End die Gaß vekotzt.
Donn schwonkt er fort in alter Weise,
„zum Deifel mit de Hundescheiße“.
Isch kipp ma ona in de Schlund,
frieher hott jeder Hund ä Arschloch ghatt,
heit hott jedes Arschloch en Hund.

Nix gäije a scheeni Prozzesion,
de Kreizberg hott genug devon.
Doch um Autos rauszuhalte,
muß ma Schronke unnahalte.
Schronke mit Schloß un Schlissel,
monschmol nagt de Roscht ä bissel.
Sou aa letschd, es war grad Pingschde,
wu die Alte und die Jingschde,
zum Kreizberg ziehe, zwei un zwei,
die Parre Mohr war aa debei.
On de Schronke uffm Weg,
guck de Roland Richter steht.
Die Prozession war nimmäi weit,
doch der Roland flucht un schreit.
Himmel, Herrgott, Sakrament,
der Schlissel hott sisch feschtgeklemmt.
Nix wie fort ä Zong muß her,
ora die freiwillisch Feierwehr.
Bevor die Zong des Schloß gezwickt,
warn die Christe ohgerickt.
Stonden longe Zeit herum,
de liewe Gott, der waaß warum.
Dem Schloß, dem fehlt en Droppe Eel,
isch kipp jetzt ona in die Kehl.

Die Volksbonk hott vun Richters Gnade,
in de Sportcenter oigelade.
Un de Saasemer Spätburgunder,
machte müde Männer munter.
En Hemschbächer Gschäftsmonn vum alte Stomm,
hott gemohnt er wär dehom,
un er gäit in soim Dilemma,
im Hotel ins nägschte Zimma.
Soi Fraa die sucht ihn schun betriblisch,
er kimmt nedd hom, des is nedd iblisch.
De Roland sucht un find ihn donn,
er läigt im Nescht der gute Monn.
Er wälzt sisch rum im weiße Kisse,
den Suffkopp den ma dut vermisse.
Un ruft aus soinem Mief heraus,
schaff disch aus moiner Schlofstubb naus.
Der Sepp der hott gemohnt im Drom,
er is bei soina Fraa dehom.
Dieses Feschdl war verflucht,
es hott ona soi Gebiss noch gsucht.
Als er’s endlisch donn entdeckt,
hott des Ding noch Kotzisch gschmeckt.
Drum Mundschenk häiwe mol doi Kännsche,
Gschäftsleit sinn halt aa blous Mensche.

Un donn noch oons wie konns onnerscht soi,
de Richters Roland is aa wira debei.
Des dauert nedd long, donn griegt unsern Kumpel,
vun mer die goldne Kerweschlumpel.
Er is mit soim Auto zum Alte Rothaus gfahrn,
weil dorthie die Stadträt gelade warn.
Wahrschoinlisch war er nedd besoffe,
uff alle Fäll issa homgeloffe.
Om onnern Moije in de Rasch,
rennt er in die Tiefgarasch.
Kriegt vor Schreck ä Gänsehaut,
greischt, „moi Auto is geklaut“.
Doch donn dut er sisch besinne
un es fällt ihm oi dohinne,
ach was bin isch doch sou bleed,
moi Auto drowwe om Rothaus steht.
Munschenk loß de Woi jetzt laufe,
isch will uff Roland Richter saufe.

Wonn ma uff de Friedhof schaut,
ihr Leit, was werd do Sach geklaut.
Drum hott ma ohfach uhverdrosse,
ä Schild uffgstellt „Nachts geschlosse“.
De Flemmings Werner hott des ghert,
un denkt es is schun zugesperrt.
Uhne erscht long zu probiere,
springt er iwwa die Friedhofstüre.
Doch on de Eck stond en Wicht,
der denkt mim Werner stimmt was nicht,
der säischt zum Werner du werscht lache,
die Deer gäit uff – un zuzumache.
Auf Mundschenk was häbb isch en Dorscht,
isch sauf uff de Vadder vun de Kerweborscht.

En Metzger un soin Gsell dezu,
holle ledschdes Mol ä Kuh.
Un wie se on die Ausfahrt kumme,
do läigt die Kuh vum Karre hunne.
Hott alle viere vun sisch gstreckt,
blous war des Vieh noch nedd verreckt.
Zum nuffhäiwe war se viel zu schwer,
drum nahm ma glei des Messser her.
Die Polizei war zu der Zeit,
glicklischerweise aa nedd weit.
Die häwwe die Stroß glei dichtgemacht,
der Metzger hott se noutgeschlacht.
Ihr Leit is des ä Sensation,
ä Schlachtfescht uff de Autobohn.
Ihr Leit des Schlachtfescht war konn Witz,
do trink isch uff die Metzger Fritz.

Glabt mas halwa glabt mas gonz,
de Vorsitzende vum Liederkronz,
macht im Suffkopp dolle Bosse,
un hott soin Vogel fliege losse.
Noch de Singstund es war 1. Mai,
des war vielleischt ä Quälerei,
de Wilhelm tat soim Vogel kund,
sollscht aa nedd lewe wie in Hund,
jetzt kumm raus un mach koo Sache,
derfscht aa emol ä Maidur mache.
3 Däg und Näscht gonz uhne Geld,
häwwe die Nochbarn Käfisch uffgstellt.
Die lockte des Vieh mit Bier un Woi,
blous der Vogel ging nedd noi.
Des war donn alle grad zu bunt,
drum schenkten sie ihm einen Hund.
Vun Dokter zu Dokter is der jetzt uff Achse,
dass jo dem Hund ko Fliggel wachse.
Mundschenk loss die Woi doch laafe,
isch will ma aa ä Hündsche kaafe.

Schwer hotts Schicksal un sisch gschlage,
bei einem der grad 50 Jahre,
soin Geburtstag horra gfeiert,
un soine Gäschd hotts Fahrrad geeiert.
Genauer es Rad vum Heschl un Ridder,
ihr Leit, was war der Abstieg bitter.
Iwwa die Lenkstong umständlisch un bleed,
als ob des gar nedd onascht geht.
Fliege die zwa, do hott sisch de Kalle,
gonz ferschderlisch soi Gsicht verfalle.
Un de Arnold om Rippeboge,
sisch ä Prellung zugezoge.
Un moin Rot on die zwee,
ihr Suffkepp loßt des Fahrrad steh.
Laaft nedd un loßt eisch aa nedd trage,
es gäit nix iwwas Autofahre.
Liewe Punkte in Flensburg kriege,
als stockbesoffe vum Fahrrad fliege.

Doch aa Sport is gonz schee gfährlisch,
gell Helle, jetzt sag uns mol ehrlisch.
Bei de AH im Fußballclub,
machscht als mit, doch plötzlisch schwupp,
niemond waas mäi sou genaa,
zum Schrecke doiner liewe Fraa,
bischt du gsterzt un außer Dalle,
hoshd aa noch doi Gsicht verfalle.
Isch sag als Parre un als Denker,
du brauchscht koo Alkohol, kon Lenker,
du tritscht falsch hie, die Haut is fort,
es gäit nix iwwan gsunde Sport.
Moin Bescher werd aa immer leischter,
isch trink uff unsern Stadtbaumeister.

Hätte ma die beide nedd,
de Peter un die Lisabeth,
koon Mensch in unsre scheene Stadt,
bei Bekonntmachunge Dorschblick hat.
Die mache nedd blous Aushäng zum Zeitvertreiwe,
noo noo die butze aa die Scheiwe.
Im Weste Hemschbachs folgen se oo,
om End is donn de Mihlberg droo.
Als se owwe ferdisch sinn,
wolle se noch zum Rothaus hin.
Fille vorsorglisch ä Bitt,
denn uhne Wasser geht es nitt.
Der letschte Kaschte war om Rothaus,
do platz die Lisbeth grad sou raus,
mer zwaa mer wern aa immer bleeder,
Mensch guck emol, Mensch guck doch Peter.
Der Peter guckt, jetzt sieht er’s aa
un säischt zu de Lisbeth – liewi Fraa,
die Schlepperei war gonz fa umme,
es plätschert froh des Rothausbrunne.
Munschenk kumm, mer trinke zomme,
uff de Peter und moi Momme.

In Hemschbach gibts Fraue die jeder kennt,
ma was zwar, dass oni iwwa die ona schennt,
doch die häwwe sisch gsucht und häwwe sich gfunne,
bei denne gäits zu wie bei de Hunne.
Es gonze Joar mache se Kurse bei de Volkshochschul,
wie ma wenischer frist Kalorie und Joul,
doch rappelt die Schulglock is alles vergesse,
do hocke se im Kaffee un saufe un fresse.
Die saufe de Kaffee Stund um Stund,
un fresse Kuche wie in Hund.
Mit zwaa Schippe Sohne werd de Krom noch garniert,
ma kennts gar nedd glawe, dass sich koni scheniert.
Was do donn verzäilt wird, gebletscht und gelorre,
dezwische gerülpst – iwa die Leit hergezorre.
Des konscht gar nedd sage un was es aa sei,
vor allem isses nedd jugendfrei.
Des wär alles nedd schlimm, ma kennts noch verstäin,
doch losse die Weiwer unnerm Disch noch en Flachmonn rumgäin.
Ihr Wert dut mer lad – ihr seid schun om groine,
schun wäije de Grillfeschte vun de Veroine.
Drum Weiwer is eier Gsischt aa vum Hunger verzerrt,
de Schnaps loßt dehom, den kaaft ma beim Wert.
Mundschenk fill ma uff die Konn,
isch glaab die saufe nimmäi long.

Zum Schluß noch ä Wort onn die Bürger der Stadt,
wonn ona als Ongscht vor de Erdbewe hat.
Des is jo nedd selde on de Bergstroß un sou,
do häbb isch ä Mittel was bin isch sou frouh.
Daß alle Dokter fa umme im liege un sitze,
verpasse de Hemschbächer Anti-Erdbewe-Spritze.
Apropo Erdbewe, wonn die Kerwegaß wackelt,
wonns zwischem Vater und de Mutter wira mol rischdisch schnaggelt.
Wonn die Glässer nedd leer wern, gedonzt werd wie’n Lumpe om Stecke,
wonn de Häifezopp dompft, Worscht und Fleisch dut uns schmecke.
Wonn die Schießbud knallt, die Reitschul sisch dreht,
wonn ma mohnt ma is nischdern awa donn isses zu spät.
Wonns om warm werd ums Herz un des schlägt donn wie doll,
wonn die Opa in Forz lässt und die Hosse sinn voll.
Des is don koo Bewe, gäit monsch Glas aa in Scherwe,
loßts ruisch rischdisch bewe, des iss donn die Kerwe.
Unser Kerwe, de Laurentius uns schenkt,
isch hoff – ihr häbt heit on de Kerschgong gedenkt.
Die urigste Kerwe im gonze Revier,
jetzt will isch koon Woi mäi, jetzt brauch isch ä Bier.
Ich ruf eisch zu – mitm Schoum uffm Bart,
loßt de Rubel rolle, nägscht Woch werd wira gspart.
Amen.