Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Clemens Falter
Mundschenk: Gunter Kolbeck
Kerweborscht: Jens Lehmann

Grieß Gott, ihr liewe Kerwegäscht,
seid ma willkumme in unserm Nescht.
Weil isch nedd alle Nome kenn,
grieß Stroße isch un Vertelschen.
Zunägschd Hallo ihr alte Esel,
vun Bachgaß, Schloßgaß, Schwoinegäßl.
Isch grieß donn häbb isch des glei los,
die Kaiser-Stutzloch-Bimbre-Stroß.
En Gruß schrei isch ma vun de Lung,
on selli vun de Waldsiedlung.
Isch grieß un des nedd blous im Suff,
die Kerwegäscht de Mihlberg nuff.
Die Neiderfler, de Wilde Weschte,
isch grieß die Unnabesch zum Feschte.
Aa die do vun de kloone Schweiz,
vun Nei-Chigago haufeweis.
Un isch grieß besonders gern,
vum Kängaruh-Vertel die Dome un Herrn.
Ma seischt, do sinn die Leit sou eitel –
grouße Spring, un nix im Beitel.
On Gruß quetsch isch ma aussm Gertel,
ons Torner- un ons Krickevertel.
Aa send isch Grieße uhverhohle,
ons Vertel wu die Bähnler wohne.
Isch grieß besonders eisch do unne,
die vum Hypothekevertel kumme.
Ein Do-re-mi, die driwwe wohne,
in Stroße mit’m Musikondenome.
Un wie alle Joar heit wieder,
grieß isch moi Ökumene-Brieder.
Besonders grieß isch grouße un kleine,
aus unsrer Partnerstadt Bray-sur-Seine.
Zum Schluß grieß isch, weil’s iblisch is,
unsern Hons – de Chef vun Kloo-Paris.
Un alle, die vun auswärts hier,
verles isch heit moi Brevier.
Auf Mundschenk jetzt mach erscht emol,
bis owwehie moin Haffe voll.

Die Hemschbächer Feierwehr, ihr Leit des is schee,
die spritze im Summer die Wisse vum See.
Wer vun eisch sou im Garde spritzt,
der was, dass des gonz schee erhitzt.
Die Feierwehrleid, vun de Hitz schun gonz drogge,
die warn verschwitzt vum Gnick bis zu de Glogge.
Do sinn se halt, ä paar gonz blaß,
mit blonker Spritz ins kühle Naß.
Gonz nackisch war die Wehr im Bad,
blouß in de Gorgl hotts noch gstaabt.
Jetzt was zum Saufe dachte die –
doch nedd vum See, die drecked Brie.
Noch soure Iwung werd halt gsoffe,
ä paar sinn gonz schepp homgeloffe.
Om nägschde Moijend war was los,
do hinne in de Schloßparkstroß.
Ä Fraa hott gegrische: „Sou en Schuft,
moin Alte, des is ma verdufft.“
Uff omol kriegt se in Verdacht,
un hott sisch de Oma ehr Schloßstubb betracht.
Do laigt ihr Alte im Nescht bei de Oma,
un schläft, do monscht der wer im Koma.
Die Fraa is verschrocke, greischt rum, macht ä Jacht.
Hoffentlisch hott der de Oma nix gemacht.
Sie packt den Glagge on de Kutt,
un schlaaft’n in ihr eigni Stubb.
Dere dolle Feierwehr,
sauf isch jetzt ona hinnerher.
Prost ihr Leit.

Die Hemschbäscher, des is gewiß,
häwwe Probleme mit’m Gebiß.
Vergonge sinn noch koo 10 Dage,
es dud jemond im Garde grawe.
Un wie er dreht die Erde rum,
do lag do ä Gebiß herum.
Des Rätsels Lösung liegt schunn vor –
passiert war des vor 20 Joar.
Als in dem Haus ä groußes Fescht,
gelade warn en Haufe Gäscht.
Es hott ona halt zu kräfdisch gfeiert,
un des Gebiß mit rausgereiert.
Ihr Leit, die ihr des gfunne het,
gebt blous des nedd dem Moose Fred.
Der is im Stond un säischt voll Laune:
„Der erschte Mensch mit Plastikgaume“.
Bevor der Haffe wira leer is,
trinkt isch noch ona uffs Gebiß.

Die schenschde Fraad für Roland Richter,
is Woinachte – en Boom voll Lischter.
Doch letscht Joar häischt des nedd sou hin,
der Boom stäit krumm im Ständer drin.
Er nimmt ä Vas, behält soi Ruh,
un gießt donn Racofix dezu.
Im Jonuar, de Boom muß weg,
do stäit da do wies Kind im Dreck.
Was wollt er mache, ei der Daus –
der Ständer der gäit nimmäi raus.
Die Vas, de Ständer un de Boom,
warn wie ä Betonkonstruktion.
Den Boom hott er halt abgesägt,
de Feierwehr donn hiegelegt.
Die Vas mit Ständer, wohl oder iwwel,
schmeißt da in dä Abfallkiwwel.
200 Mark fort fa den Krom,
es nägschde Joar gibt’s en Plastikboom.
Isch trink jetzt ona om Geländer,
uff de Roland un soin Ständer.

Jeder Veroinsboß denkt im Stille,
ma misse ball mol wira grille.
Sou redd un babbelt ma davon,
aa bei de Junge Union.
Es war schee warm, Mädels un Borscht,
häwwe nadierlisch en Haufe Dorscht.
Steaks un Worscht war do zu hawwe,
uff omol donn, ma sollt’s nedd glawe,
war’s Esse un Trine all –
des war direct katastrofal.
Donn häwwe Junge sisch un Alte,
mit Wasser iwwer die Runde ghalte.
Vun Joar zu Joar wern die Griller kesser,
isch sags die Wertsleit kennes besser.
Isch sauf koo Wasser, des gäit nedd noi,
isch sauf viel liewer Bier un Woi.
Prost, nunner mit.

Fährscht in Hemschbach iwwer die Brick,
un gugschd do schnell emol zurick,
do stäit ä Cafe uff de Eck,
un die Wertschaft hott en Zweck:
Sisch hiezuhocke, ä Eis zu esse,
des Lebens Mihsal zu vergesse.
Doch hört ma zu, was letschd geschah,
ä bäisi Gsicht om Eck dort war.
Om 1. April häwwe sisch ä paar gedenkt,
was do ä bleedes Schild dro hängt.
Ä weißes Loinduch, des war glei gfunne,
mitm neie Nome ons alte Schild gebunne.
Doch des ging nedd leise zu,
gstert hotts des Besitzers Ruh.
Der hott gedenkt, des wern die Gengschder,
stellt sisch mitm Gewehr ons Fenschter.
Un brillt donn lauthals: „Bleibt er stäin,
schunscht werds eisch iwwel noch ergäin.“
Vor Schreck sinn die glei fortgerennt,
Hauptsach es Schild hängt on de Wänd.
Die Eisbud is seitdem bekonnt,
als „Cafe Auspfuff“ im gonze Lond.
Auf Mundschenk loß de Woi jetzt laafe,
die wern noch genung Eis dort verkaafe.

En Hemschbäscher Gschäftsmonn – die Hex, den kennt ehr,
der kriegt jetzt Progromme aus sechzehn Länder.
Die gräischt Ontenn hott der uffm Dach,
dass jeder glei sieht, der Monn is vum Fach.
Die Sach hott in Hooge, der Kerl is in Pilwe,
des Nachts laafe in Italien lüsterne Filme.
Ja sou ä Ontenn, die wär aa was fa misch,
blous hebb isch Ongscht, dass moi alt Dach zsommebricht.
Isch läig jetzt ä Kawel vun de Hex bis zu mer,
donn sieht misch ab de zehne koo Sau vor de Deer.
Auf Mundschenk häib emol doi Kennsche,
uff die Hex un soi Ontennsche.

Ach was lebt ma doch sou flott,
wonn ma absolut nix hott.
Er dud nix mäi, wird immer breiter,
Hemschbachs erschter Friehaussteiger.
Schun in de Schul, er war noch kloo,
naggelt er de Parre oo.
Später verkaaft er Trauwe mit Freid,
aussm Wingert vun de onnere Leit.
Wenn er wild werd schmeißt er gewiß,
a schunn emol mit soim Gebiß.
Ma mungelt aa vun sellem Bleedel,
er trinkt des Nachts aus Doudeschädel.
Un sou monsches scheene Stick,
nahm aus Mutters Gschäft er mit.
Unna- ora Owwawesch,
domit bezäihlt er soi Zesch.
Normal schleeft der im Wingertshaisl,
doch do jagt den als de Beisel.
Do säischt er zu sisch, es is aa nedd schaad,
schleefscht bei Wiegond innem Sarg.
Beim Probeliege hott der Genosse,
zwaa Leischehemmer mitgäin losse.
Im Ratskeller hott donn der Schoude,
die Hemmer zum Verkauf geboode.
Warum, fregt oona, is des Hemm soi deier,
sou krieg ischs aa beim Birkenmeier.
Konscht des nedd denke, moont der glei,
des deiere Hemd iss biggelfrei.
Moin Mundschenk hott schunn wira Dorschd,
mer trinke uff den bäise Borscht.

Im Friehjoar sinn se ausgerickt,
de Onton un de Bronde Nik.
Noch Englond gings um zu sondiere,
die Partnerschaft mol zu probiere.
Des war nedd schlimm, doch wie es is,
noch Englond gäits blous mittm Schiff.
Die See war rau, des Schiff hott gschwonkt,
Nik hotts zur Reeling grad gelongt.
Es war ihm schlecht, er hott gezittert,
wie er mit Kotzisch die Hering gfittert.
Soi Fraa betrachtet ihn bedäschdisch,
du bischt ma pletzlisch mol sou schmäschdisch.
Uff omol kimmt’res gonz schee flott,
dass de Brond koo Zäh mäi hott.
Bei all dem Gspucke uff de Wooge,
issem’s Gebiß mit rausgefloge.
De Rest is klar, des is bekonnt,
die Zäh sinn jetzt im fremme Lond.
Wer souviel opfert fa die Sache,
der braucht sisch koo Gedonke mache.
Der Ausschuß hott ihm schunn versproche,
ä nei Gebiß aus Walfischknoche.

Monschmol braucht ma irgendwie,
vun nem Brief noch ä Kopie.
Gäit in die Alleestroß, gonz getroscht,
soun Apparat stäit bei de Poscht.
Doch wonn de monschd, weil der do stäit,
dass des Gelump aa werklisch gäit –
weit gefehlt – du kriegscht ä Wut,
donn meischtens is des Ding kaputt.
Un wonn die Kerl erinnerscht droo,
donn haaßts, des gäit uns gar nix oo.
In doinem Hern werds pletzlisch hell,
ja bei de Poscht gäits nedd sou schnell.

Uff de Autobohn, do gabs mol was –
ihr kennt all de Apachenpaß.
Wer kennt en nedd, den kloone Ruckel,
im Volksmund aa de Schepers-Buckel.
Is ma vun Norde oogesprescht,
donn war dort Schluß mittm Hoimatrecht.
Kummscht du vum Urlaub tief vum Siede,
un’s hott gehupst, donn warscht zufriede.
Du sahscht donn schunn doi trautes Heim,
die nägschde Ausfahrt, die war dein.
De Buckel war un wen verwunnerts,
die Erfindung des Joarhunnerts.
De Buckel war in Stadt un Lond,
als Reisewecker ooerkonnt.
Un fa viele fremme Reiser,
galt er noch als Rischtungsweiser.
Die Signaloolag is abgebaut,
ma hott se quasi uns geklaut.
Uns hott des alle schwer getroffe,
ma traut sisch neddmol mäi zu schlofe.
Isch glaab, des Allerweltspatent,
häwwe uns die Woinemer nedd gegönnt.
Auf Mundschenk schenk noch oona oi,
uns zahlt des alles de Kerwevereoi.

In Hemschbach gibt’s seit ewischer Zeit,
evongelische und onnere Leit.
Un vun denne, muß isch sage,
dass die de Kerschgong nedd sou wahre.
Ja die Katholische, ihr Leit,
die losse noch, schunn longe Zeit.
De Parre Mohr, im Denke stark,
der macht jetzt eine Werbefahrt.
Mittm grouße Bus un soim Nome druff,
fordert er die Leit zum Kerschgong uff.
Wer des nedd glaabt, isch konns beweise,
mit diesem Bild „Mohrs Werbereise“.
Bevor isch oona nunnergrieß,
Herr Parre, do is des Indiz.

Em Hemschbäscher Schlosser soi Adelheid,
die bringts als knippeldick ihr Leit.
Will die Fraa was zum Esse kaafe,
muß sie als weite Wege laafe.
Do denkt die sisch, bischt doch nedd bleed,
do vorne moim Alte soi Auto steht.
Sie hupst noi, de Schlissel stickt,
hotts oogemacht un is abgerickt.
Ä Weil später greischt ern Monn gonz laut:
„Ach Gott, moi Auto is geklaut!“
Er rieft sofort die Polizei,
un ausnohmsweise kimmt die aa glei.
Die häwwe alles uffgenumme,
un sinn donn glei wira verschwunne.
Do kimmt die Fraa mittm Auto gfahre,
dem Monn hotts uff de Mage gschlage.
Der greischt rum, ä wieschdes Zeig –
isch trink uff moi zwaa alte Leit.
Auf Mundschenk kumm ma trinke zsomme,
uff moin Babbe un moi Momme.

In Hemschbach is jo viel bassiert,
sou wird jetzt wira mol saniert.
Die KPV vun de CDU,
hott nadierlisch aa koo Ruh.
Do un dort werd vun ihr besischdischt,
ob die Sanierung aa werd rischdisch.
Ohm macht des höllisch Spaß,
der gäit in en Garde in de Mittelgaß.
Er deklariert un erklärt gonz doll,
wie des mol später aussehn soll.
Um sechse morjens om nägschde Dag,
krachts in soim Garde, ihn trifft de Schlag.
Er springt aussm Bett ons Fenschter hin,
do war oona in soim Garde drinn.
Er rennt heraus mit korze Boo,
un fregt: „Was mascht du donn do??“
Zum Kurt säischt der fremme Monn,
was du konscht, des konn isch schun long.
Der Kurt dreht sisch donn longsom um,
un denkt, häib misch mol hinnerum.
Die Sanierung is souwiesou fa de Arsch,
was brauch de Broune Bäcker ä Tiefgarasch.

Die SG, die Sportgemoinde,
hott bekonntlisch viele Freunde.
Sou häwwe die denn oigelade,
mol ä Radtour mitzufahre.
Mittedrinn beim schennschte Tripple,
duds ohm im soim Mage zwickle,
Er frogt herum, wer hott Papier,
doch Papier war keines hier.
Debai war noch die Räißlings Maid,
un die Maid, die waaß Bescheid.
Bevor der onnere sisch besunne,
säischt die, frieher hemma Gras genumme.
Un mit sellem gute Rate,
hott der sisch ins Gebisch geschlage.
Pletzlisch tönt en lauter Schrei –
im Gras warn Brennessel debei.
Ihr Leit, stellt eisch mol vor gonz schnell,
Brennessel on dere Stell ……
Des gibt Bloße, roure, weiße,
do vergisst ma’s weiter…mache.
De Herbert is, des is bekonnt,
weiter gfahrn aussm Stond.
Do is bassiert, die Sach war klar,
weil des koo Domefahrrad war.
Er rutscht ab, fliegt uff die Stong,
der dud ma laad der arme Monn.
Drum merkt eisch liewe Fahrradtrippler,
es gibt immer mol en Magezwickler.
Drum sag ischs heit un sag ischs hier:
Vergeßt blous nedd des Clopapier!

Ihr Leit isch glaab, dass ihrs nedd wisst,
in Hemschbach gibt’s en Spezialist.
Ob Pulver, Nitro, Gasgemenge,
der bringts zum krache, bringts zum brenne.
Er hott ä Stick draus im Geberg,
do dunn die Wihlmais aa ihr Werk.
Er denkt sou konns nedd weitergäin,
do bleibt koo Blimmelsche mäi stäin.
Packt de Sauerstoff un’s Gas,
un denkt eisch Mais, eisch helf isch was.
Verstoppt die Ausgäng, mit Lappe gebindelt,
läßts Gas noi un hotts oogezindelt.
Blous soi Fraa hott nix gemerkt,
die hackt weiter in de Erd.
Do duds en Schlag, die Erde bebt,
die Fraa sisch in die Luft erhebt.
Kimmt glei wira runner, Gott sei Donk,
de Trip hott dere aa gelongt.
De Walter, in die Erd geklommert,
guckt houch un denkt noch gonz verdonnert:
Es konn nedd soin, isch was nedd wie,
wu iss blous moin Acker hie?
Die Ladung war halt etwas dischter,
sou hott er jetzt en Bombetrichter.
Un die Moral vun dere Gschischt:
Roume Walter, zindel nicht.
Prost.

Vor dreihunnert un ebbes Joar –
sou hebb isch letschdens erscht erfahrn.
War die Kerwe un unsere Mauern,
ä Faßbutzer Kerwe fa die Bauern.
Jeder Liter Woi muß raus,
der neie Herbscht stäit ball ins Haus.
Sou monscher soff sisch zu de Kopp,
fa en Appel un en Knopp.
Un aa de Ferscht ließ sisch nedd lumpe,
dud drei Fässer Woi nauspumpe.
Fa jedermonn, ob Rock ob Hos,
un des völlisch koschdelos.
Sou Ferschde gibt’s heit kooni meh,
mer misse alles selwer seh,
wer uns bezahlt des edle Naß,
sunscht macht die Kerwe uns koon Spaß.
Moije frieh im Schubertweg,
wern vun de Borscht die Bommstämm gsägt,
un noch onnan Diszipline,
gäin mit Gschick dort iwwer die Biehne.
In Saukopp, Lewer- und Grieweworscht,
gibt’s als Preis donn fa die Borscht.
Un om Dienstag owend donn,
stäit iwwrischens in dem Progromm,
werd, noch 5 urische Kerwetage,
unser Schlumpel oigegrawe.
Jetzt feiert schee Kerwe, singt, esst und trinkt,
wonn aa beim Schiklub de Gulli als stinkt.
Zum Abschluß geb isch noch zu bedenke,
loßt ma blous moi Schlumpel do henke.
Amen.