Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Edgar Mai
Mundschenk: Lutz Hilkert
Kerweborscht: Dirk Embach

Isch grieß eisch all, verehrte Gäste,
ihr Urlaubs- un ihr Schaffgestresste,
ihr Äppel- un ihr Trauwemoschtler,
ihr Geldversteckler un ihr Poschtler,
ihr Schnorreswackler un Toupefritze,
ihr geischdisch Helle un ihr Schloofmitze,
ihr Schwolleschees un ihr Glickerheiler,
ihr Faulenzer un ihr Dreckverteiler.
Wergelholz un Ilwetritsche,
ihr Gaasereffe un ihr Flitsche,
all, die hierher gekommen,
seid aufs herzlichste willkommen.
Isch hebb geglaabt bei dem Verdruß,
den isch eisch heit versetze muß,
seit Woche konn isch nimmäi schloofe,
in puncto Kerwe is nix geloffe.
De Vorstond hott nimmäi getagt,
die Ghostwriter häwwe versagt.
Der oo, der säischt er hott koo Zeit,
weil soi Frau im Kindbett laigt.
Der oona is driwwe in de Palz,
dem stäit die Ärwet bis zum Hals.
Wira en oonare is sisch zu foi,
un säischt, mer fällt roin garnix oi.
Der Owwerhoschbes laigt im Kotzisch,
als Folge vun de grouße Hochzisch.
Do kennt er rischdisch sehn ihr Leit,
wie mers als Kerweparre gäit.
Nochdem isch sou viel Nout gelitte,
bin isch selbscht zur Tat geschritte,
was in moin Hern donn is bassiert,
des hätt isch gern eisch offeriert.

De Vierritterturm zum gute End,
is endlisch jetzt in städtische Händ.
Uhuffhörlisch, Gott seis geklagt,
hott do de Zohn der Zeit genagt.
Ma hott sogar schunn Geld spendiert,
des Bauwerk werd jetzt renoviert.
De Turm werd blitzblonk uffpoliert,
un zum Wahrzeische avonziert.
Nur ma konn wende sisch un drehe,
vun unne konn man halt nedd sehe.
Welli Stadt vun denne viele,
dut mit Wahrzeische Versteckeles spiele?
No ihr Leit, isch will nedd hetze,
den Turm, den misse ma versetze.
Un zwar uff sou ä Bergparzell,
on weithin gut sichtbarer Stell,
sou dass der Kerwegascht der Stadt,
des Wahrzeische aa vor sisch hat.
Uff die Epp stelle ma den Wacker,
uff dem Stadtrat Jung soin Acker.
Fa souviel Ehr un fa den Clou,
gibt der fünf Tausend Mark dezu.
De Turm muß awwa gut un gern,
noch fünfzig Meter häischer wern.
Die vier Ritter sinn im Lond,
jo somt und sonders uhbekonnt.
Im Sinne vun de heitische Zeit,
mache die Platz fa verdientere Leit.
Moin Vorschlag is vor alle Dinge,
de Ritter Götz vun Berlischinge.
Des berühmte Götz Zitat,
hott doch jeder Mensch parat.
Schließlisch werd ihr all verstäi,
Vorschußlorbeere gibt’s nimmäi.
Isch mon in dem konkrete Fall,
de Michel un die Michelhall.
Wonn de Pauli sisch bewährt,
donn werd der hinnenoch geehrt.
Donn kimmt soi Büschde on die Säul hie,
als Ritter Volker vun St. Pauli.
Als de Stohmetz ma befrogt hott,
was monda, was der Schoute gsagt hott?
Charakterköpfe in der Tat,
gibt’s nedd im Gemoinderat.
Den Kronauer, den nehm isch nicht,
der macht mer ä zu bäis Gesicht.
De Böhler, de alte Has,
hott ä viel zu longi Nas.
Un uff de Galerie mit Spatz,
hott aa Ulrike keinen Platz.
Letschtendlisch sinn fa des Geviert,
nur Kerweparre prädestiniert.
Do konn isch meisle wie isch will,
do hott en jeder aa Profil.
Vun stolzem Wuchs, faltelos glatt,
sou wie der Stadtrat keine hat.
Die Parre im Ohsehn ihrer Staturen,
sinn quasi die Symbolfiguren.
Un wonn aa kona en Herr „von“ is,
sou iss doch jeder en Adonis.
Zuletscht en Vorschlag noch zur Güte,
führt eisch ihn erstmol zu Gemüte.
Falls Ritter Pauli sisch bewährt,
donn wär des garnedd sou verkehrt,
zum Schutz des Turms vor Uhgewitter,
ä spitzes Dach iwwa die vier Ritter.
Uff de Kuppel en Roß un Reiter,
Volker Pauli als Blitzableiter.
Isch prost mol zu em hie,
zum Blitzableiter Pauli.

Ma siehts de Autos monschmol an,
wer heitzudag noch spare kann.
De Schriesemer Ortschef konn ma seh
mittm riesische BMW.
Vun Heddese die Konkurrenz,
fährt en grouße, dicke Benz.
Stolz sitzt die Sulzbächer Hübnerin,
im Benz-Coupé Flitzer drin.
Hirschbergs Oeldorf glaabt er macht sisch,
viel besser in me Audi 80.
Dodegege schoint bescheide,
Paulis Polo abzuschneide.
Mer gäit des garnedd aussm Sinn,
un isch denk, des spricht für ihn,
un irgendwu bei einem Derby,
glänzt Pauli mit me VW Herbie.
Im innerörtlische Verkehr,
spart unser Stadtowerhaupt noch mehr.
Ma konn ihn monschesmol erblicke,
per Drahtesssel aus de Ontike.
Das es de Bürger jo nix koscht,
fährt er Marke Edelroscht.

Im Pater-Delp-Gemoindehaus,
ging halt aa de Woi mol aus.
De Dielmonn un de Hubert Schmitt,
sinn diesbezüglisch immer fit.
Dene beide solls gedenke,
de Trronsport mit de Getränke.
Denn mit des geschickes Mächte,
is koon ewische Bund zu flechte.
Es blieb de Uffzug, oh verrecke,
genau uff halwem Wege stecke.
Die kloppe, greische, fluche, leide,
doch koon Mensch bemerkt die beide.
Trotz alamierendem Getöse,
stond se immer noch die Scheese.
Schließlisch häwwe sisch die Gstalte,
on dem Woi donn schadlos ghalte.
Leischt beschwipst vun edle Woi,
penne die im Fahrstuhl oi.
Erst om späte Owend donn,
sucht die Marika ihren Monn.
De Dielmonns Robbel voll bis ruff,
laigt im Fahrstuhl – wacht nedd uff.
Wär nedd dorsch Zufall die dorthin,
hockte die zwaa heit noch drin.
Uff de Dielmonn un de Schmitt,
hoffentlisch bleiwe se immer fit.

In Hemschbach gibt’s in Schlodrian,
der dud gern schnelle Autos fahrn.
Un als emol er denkt im Wohn,
moi Auto des is viel zu lohm –
doch fa en Porsche hott der Held,
genaa wie isch zu wenisch Geld.
Uff omol fällts dem briehwarm oi,
moi Auto misst viel lauter soi.
Ä lautes Auto, denkt der Kerl,
des is doch schun akustisch schnell,
Un dass de Karre rischdisch rohrt,
hott da de Auspuff oogebohrt.
Donn fährt da rum mit viel Gedees,
un macht en Haufe Leit nerves.
Drei Dag später muß er donn,
soin Vadda on de Bohnhouf fahrn.
De Kofferroum voll Gschäftspapiern,
muß er noch Monnem ihn kutschiern.
In Monnem säischt de Vadda: „Bu,
do stinkts uff omol, bischt des du?“
Om Bohnhouf donn, ma glaabts jo koum,
de rachts un dompfs im Kofferroum.
De Vadda greischt – de Sohn dud renne:
„Du Lausa, moi Klamotte brenne!“
Was hott der Bongart blous gemacht,
dass es jetzt aus alle Fuge raacht.
Er bohrte in de Auspuff – Leit –
die Löscher vun de onan Seit.
Drei, vier Stick, ma glaubt es kaum,
vun inne dorsch de Kofferraum.
Wer Löscher in de Auspuff rohrt,
is dem nedd soi Hern verschmort?
Prost.

De Bongert, Mesner vun de Kersch,
is werklisch garnedd iwwazwersch.
Es is stets pinktlisch un penibel,
wonn aa de Parre sehr sensibel.
Als oonzischem stäit es im frei,
zu parke vor de Sakristei.
Un als soin Benz wira sou stäit,
un er donn in die Kersch noi gäit,
do macht sisch hoimlisch still un leise,
der Benz ällo uff die Reise.
Weder Hondbrems noch Gongoilegung,
hinnerten die Fortbewegung.
Wie en Skispringer vum Schonzedisch,
ließ der die Trepp hinner sisch.
Sou schwong sisch de Gefährt hervor,
bis on des grouße Eisedor.
Un riß mit unheilvollem Schwung,
des Dor aus de Veronkerung.
Dem Bangert wurde bang und bänger,
un soi Gsischt ward lang und länger.
Un wie de Bangert nun sou bangte,
un sisch on die Birne langte,
do kame schunn die erste Gaffer,
un glei denoch die erste Schaffer.
Die Presse wusste schunn Bescheid,
vun dere neie Parkmeglischkeit.
Als donn die Polizei erschien,
wetzte schnell de Parre hin.
„Ihr Herrn, des is Privatgelände,
beschmutzt eisch domit nedd die Hände.
der hott doch nur versucht, der Monn,
ob ma sou aa parke konn.“
Ihr kennt des glaawe oder nischt,
die sinn glei wira abgezischt.
Mit Seilwind un mit Muskelkraft,
hott ma den Rücktransport geschafft.
„Sou mäscht er’s immer“ säischt soin Bu,
„der mächst jo nie die Hondbrems zu!“
Uff de Messner vun de Kersch,
un soi neii Parklick die Iwezwersch.

Wißt ihr, dass die Reiterschar,
letscht in hellem Uffruhr war?
Die Latte on alle Hinnernisse,
hott jeder Gaul glatt runnergschmisse.
Wie vun Geischterhond gesteiert,
sind die uff die Bode gfeiert.
„Moin Gaul war doch“ säischt oona stolz,
„en halwe Meter iwwerm Holz,
un trotzdem sinn die Latte alle,
ooni noch der onnern gfalle.“
Ma hott vermut, des is de Wind,
doch wer sou was säischt, der spinnt –
endlisch, endlisch dut sisch was:
Kurt Felix riefe „Verstehn sie Spaß?“

Squasch des is de neischde Hit,
ma muß viel renne und werd fit.
Un noch re longe Squaschpartie,
do is ma hinnerher halt hie.
Do kimmt doch oona Hoom vum Squasch,
er is kaputt, die Knoche morsch.
Soin eschte Gong war on de Kiehlschronk,
es is noch Bier drinn, Gott sei Donk.
Un aa im Kopp gonz brezelmerb,
stellt er die Sportdasch uff de Herd.
Donn schlabbt er in die Stubb mit Ruh,
guckt Fernseh un trinkt Bier dezu.
Im Tiewie do kimmt Dallas grad,
uff omol duds en grouße Schlag.
Der Herion werd vor Schreck gonz bloo,
rennt in die Kisch – es brennt lischterloh.
Er haaßt sich selwer alles zomme,
soi neiji Squaschdasch stäit in Flomme.
Jedoch wu stäit se – uffem Herd,
un der war oo – des is verkehrt.
Zu guter Letschd, wenn’s interssiert,
die Squaschdasch, die is explodiert,
denn BAC, das Deospray mit Duft,
fliegt, wonns zu haaß werd in die Luft,
De Herion hott isch mach koo Sprisch,
jetzt ä Ozonloch in de Kisch.
Die Spraydos, des is nedd gelogge,
is dorsch die Deck zum Speischer gflogge.
Un die Moral vun dere Gschischt,
Spraydosen benutzt man nicht.
Wäscht mit Kernsaaf eure Ärsche,
denn Deospray is ein Gelärsche.
Isch trink uff de Herion un soin Sport,
hoffentlisch schmeißt da es Spray ball fort.

Letschdens häwwe mer beredt,
was mit de Hittemer Stroß noch werd.
Warum die hoimlisch, still un leise,
mäina als die Stroß uffreise.
Denn sou tief läigt doch heit koo Rohr,
des kimmt uns werklisch sponisch vor.
Do hott en Stadtrat, obwohl verbote,
uns des Gehoimnis doch verrote.
De Entlaschtungstunnel is schun im Bau,
behebt den Feierowendstau.
Vie Fahrbohne un ä U-Bohn kumme in de Schacht,
donn werda wira zu un ä Grieohlag durff gemacht.
Ab de Brick gäits longsom runner,
bis uff zwonzisch Meter nunner.
Un donn noch de BAB,
gäigt stickumstick wira in die Höh.
Erscht on de Siedlung vor de Hitt,
kriegt ma wira die Londschaft mit.
Der Uffwond hott noch en onnare Grund,
sou hert ma aus berufenem Mund,
dass wira die Stadt mol Märka sieht,
entstäit beim Kreis ä Neibaugebiet.
200 Haiser – ihr werds noch sehn,
solle dort in fünf Joar enstehn.
Oon Rot ihr Leit, gäit zur Gemo,
un stellt eisch fa en Bauplatz oo.
Seht zu, dass da zum Rothaus laaft,
schun verzisch Bauplätz sinn schunn verkaaft.
Kamerad schenk oi,
es soll mol was getrunke soi.

De Verkehrsveroin macht in de Kron,
jedes Joar Woikönischinproblamation.
Un zu sellem scheene Fescht,
kumme viel geladne Gäscht.
Ob Lehrer, Boijemoschter, Parre,
un die Stadträt, es kumme alle.
Halt die Leit, die ma immer sieht,
wonns ummesunscht zu saufe gibt.
De Parre Mohr, do drinn gonz grouß,
dem drickts uff omol uff die Bloos.
Er gäit klommhoimlisch uhverdrosse,
uff de Clo zum Wasserlosse.
Newedroo do hockt ä Fraa,
die macht ihr Gschäftl – wundebar.
Sie denkt, des is doch allerhond,
do plätschert oni aussm Stond.
Noch Zigarn stinke dud die aa,
wer is donn die, denkt sich die Fraa.
Moi liewi Maad, des is halt so,
mittm Parre uffm Domeclo.
Isch trink uff de Parre Mohr un soi Bloos,
un die scheene Domeclos.

De Parre Mohr will onnerndags druff,
Pingschmondags uff de Kreizberg nuff.
Im letschde Moment wara da,
de Bischoff aus Brasilia.
De Wolfe Gerhard hottn drunne,
in Monnem gsucht un nedd glei gfunne.
Sou long hott de Mohr gezögert,
soi Meßbuwe sinn ä weil lousgetigert.
Unsa Parre fällt immer weiter zurick,
un dodebei singt da verzickt,
die allerheilischte Litanei,
de Bischoff, der war aa debei.
Un die Gemoinde singt voll Brunst:
“Wir bitte Dich erhöre uns!”
Wie beim Radsport häwwe sisch jetzt,
die Ausreißer vum Feld abgsetzt.
Un de Parre rennt umsunschd:
“Wir bitten Dich erhöhre uns!”
Was soll er donn mache – die vorne sinn schnell,
wie maschd disch bemerkbar – ohne Hup – ohne Schell.
Daß en die vorne hörn, des war halt soin Wunsch:
“Wir bitten Dich erhöre uns!”
Pletzlisch isses ihm donn kumme,
er hott soi Mikrofon genumme,
in soinre Nout singt de Parre wie en Dolle,
“Daß die Prozession langsamer gehen wolle!”
Koon Mensch hotts gemerkt – laut klingts dorsch de Dunscht:
“Wir bitten Dich erhöre uns!”
Es is bis heit noch nedd geklärt,
ob ihn de liewe Gott erhert.
Ora ob soi Stimm is dorschgedrunge,
jedenfalls is de Zug zum Halte kumme.
Isch trink uff de Parre Mohr un soi Mikrophon,
un soi schnelli Prozession.

Om Wiesensee mit Ruh zu parke,
domit stäit es sehr im Arge.
Besonders wonn die Sunn arg stischt,
ists fa viele eine Pflischt,
ins kiehle Naß zu springe,
un aus voller Brust zu singe:
“Zurick zur Natur mit Kinna un Fraa do,
nedd mittm Fahrrad – no mittm Auto!”
Sou häwwe zwaa Weiber aa gedacht,
un sisch uff de Weg gemacht.
Zu zweit kumme se oogeprescht,
die oo vun links – die onna vun rechts.
Un die links mescht sisch noch Gedonke,
wie kumm isch um die verflixte Schronke.
Do säischt die vun rechts – du bleedi Kuh,
un schwubbdisch war die Parklick zu.
Des häd se besser nedd gemacht,
koum staigt se aus – schun hotts gekracht.
Un schun toubt en Kompf, ä jedi gibt alles,
wie die Sue Ellen im Fernseh om Dienschdag bei Dallas.
Die Zeitung berischd, wonn aa ebbes gedämpft,
Um die Stroß Bray-sur-Seine wurde stondhaft gekämpft.

Jedes Joar warn se debei,
mit re onnern Dollerei.
Ko Kerweredd vun Rong un Nome,
ohne Klatsch – vun selle Dome.
Un aa die Männer aus dem Haus,
ließe ständisch Bolze raus.
Jetzt isses ruisch worn um die sell,
nix kimmt me vor, onn kona Stell.
Was is im Rothaus blous bassiert,
daß ma sisch pletzlisch sou scheniert.
Ko Vorkommnisse – ko Gebeff,
Die Verwaltung hott en neie Chef.

Unser Brauerei is schee,
ma konn ä Bierle trinke geh.
Do siehschde Nochbarn, Hinz un Kunz,
isch sag eisch, des is was fa uns.
Do hockt ma zomme un ma meggelt,
wonn aa die Fraa dehom rumzeggelt.
All häwwe sisch do schun mol getroffe,
ma hott schun Hopf un Malz versoffe.
Uns fehlt nedd viel zur Weltstadt Münsche,
de Loweis ded sischs aa gern wünsche.
Blous es Dach iwwam Houf – aa wie sieht donn des Zeig aus,
ma kimmt sisch vor wie beim Jöst im Treibhaus.
En Neibau, der plinnert gonz schrecklisch die Kass,
awa ä Fachwerk als Hoffront, des wär jo schun was.
Dehinner konn bleiwe was jetzt schun do steht,
donn sou wie es jetzt aussieht, isch finn des iss bledd.
Daß des Bauomt do mitmäscht wunnert misch jo schun long,
Ännert unsaons ä Fenschter, nemme se disch in de Zong.
Un donn folgt ä Stadtratsbesischdischung,
un ä Ufflag mit Plonberischdischung.
Blous en “Herr von” uff soi Omtsgäng verzischded,
der macht was er will, denn Adel verpflischded.
Isch trink jetzt uff de Lewis,
weils dort sou schee is.

Häwwe Hemschbachs Bürger Sorge,
ob geschdern – heit – ora iwwermorge,
ob Unfall – Notfall – Schlägerei,
donn gäin se halt zur Bolizei.
Daß die in de Wach dodrinn,
aamol hilfsbedirflisch sinn,
is was neies, doch man weiß,
vorm Gsetz sinn alle gleisch.
De Oisatzleiter vun de Wach,
hott im Stille sisch gedacht.
Umweltschutz, des is heit in,
Garasch bleibt zu – un’s Auto drinn.
Fährt mittm Fahrrad uff die Wach,
stellts vors Haus – doch weh und ach.
Koum hotta drinn sisch uffgebaut,
wars Fahrrad draus geklaut.
Isch her jetzt schun eier Gekicker,
nedd emol als Bulle is ma sicher.

All dun greische und häiwe de Finger,
un mache viel Sprich un onare Dinger.
Ä Pöschtl muß her un schun hott ma in Nome,
ma kimmt in die Zeitung – werd bekonnt bei de Dome.
Blous gibt’s was zu schaffe, do häwwe se koo Zeit,
sinn gschäftlisch verhinnert – ehr Leit, ehr Leit.
Wie moin Veroin hott de Wagge gebaut,
fas Hemschbäscher Woifescht – isch hebb nedd getraut,
un zwa moine Aage, do war niemond doo –
zwaa Borschd, de Parre un de Duschimo.
Was willschdn do mache, do gibt’s halt koo Stick,
do naggelscht drufflous un versuchscht halt doi Glick.
Iwwas Ergebnis war isch nedd sou glicklisch,
um ehrlisch zu soin – de Wagge war mickrisch.
Doch om schlimmschde – ehr Leit isch halt nedds Maul,
des war de alte Ackergaul,
selles klapprische Gestell,
war vum Weltkrieg ä Modell.
Gonz onnerscht de Gemoinderat,
protzisch fuhr der in de Tat.
Uffeme Brauereigesponn,
do kumme mer finanziell nedd dron.
Doch die gräischde Sauerei,
de Pauli, der war aa debei.
Der heed viel besser zu uns gepaßt,
mer häwwn als Parre erscht grouß gemacht.
Als Kerweparre war der hier,
fa die Bergstroß eine Zier.
Koon Mensch hott den vorher gekennt,
heit jeder ihn beim Nome nennt.
Statt mit unsre Kutsch zu fahre,
hockt der uff dem deire Waage.
Uns wolle ses gonze Joar spare losse,
un die fahrn mit de Prunkkarosse.

De Fraktionssprecher vun de CDU,
säischt zu soim Bruder – Hons her zu.
Mer brauche doin Bulldog un die Rolle,
mer misse in Nägschdebach was holle.
Om Somsdag druff do fahrn se donn,
noch Nägschdebach mit dem Gesponn.
Un wie se in Woinem de Buggel nuff wolle,
do säischt de Gerd – wu is donn die Rolle?
Sie häwwe glei ghalte un gucke un spähe,
jedoch vum Hänger war roin garnix zu sehe.
Jetzt häwwe se gsucht bis spät in die Nacht,
in de Moonung, des Ding hott sisch selbständisch gemacht.
Die suche die Stroß ab, on Böschung un Hecke,
in jedere Oifahrt, in allene Ecke.
Erscht wie se hoomkumme, was fa ä Blomasch,
do stäit jo de Hänger noch in de Garasch.
Isch trink jetzt uff de Kronauers Gerd, die Oohängerkupplung un die Blomasch,
un de Henger in de Garasch.

Zu jeder Sitzung, die de Veroin hat,
do kimmt de Chronischt mittm Fahrrad.
Nedd blous wäije de Umwelt – aa wäijem Woi,
un bsonerscht wäijem Fiererschoi.
Un is die Sitzung endlisch aus,
do fährt da seitlisch Stitze raus.
Schwingt sisch uffs Rad und gondelt hoom,
umfährt gekonnt en jeden Boom.
Soi Fraa, die Erna, drall un nett,
die laigt schun stunnelong im Bett.
Troomt vun Klara un viel Geld,
vum Orfois in de Unnawelt.
De Didi schleischt leis in die Stub,
läigt sisch ins Bett, schun gäit die Hup,
un aa die Bloos, die hält nedd still,
do konna mache wassa will.
Verflucht, wäije dem daawe Zappee,
mussa wira raus un schnurstraks zum Abee.
Aus lauter Ricksischt uff soi Fraa,
meschda koo Lischt – de gkehrt sisch aa.
De Rickweg vum Abee dorsch de Gong,
war schwierisch un ä bissel long.
Soi Fraa wacht uff, verstäit des nedd,
do schnarschts om Fußenn vun ihrm Bett.
Erscht als se Lischt mescht sieht se donn,
des is ihrn ohgetraute Monn.
Woiselisch lehnt on de Wond der Doofe,
un is im Stehe oigeschlofe.
Des is soi Fraa vun ihm gewöhnt,
des machta öfters, wonna tönt.

Des wars ihr Leit zum gute Schluß,
was oofach mol gesagt soin muß.
Schunscht säischt noch ooner vun do hinne,
isch däd om En ko En mäi finne.
Viel Grieß on Hinkel, Katz un Hund,
bis nägschdes Joar, bleibt gesund.