Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Lutz Hilkert
Mundschenk: Dirk Embach
Kerweborscht: ?

Als Kerweparre grieß isch heit,
eisch Hemschbäscher un fremme Leit.
Isch bin un des dut Oidruck mache,
ona vun de gräischte Parre.
Mit ohns neunzisch des is wohr,
kumm isch glei nochm Parre Mohr.
Moin Mundschenk is jo nedd de scheenschte,
awwa ona vun de kleenschte.
Ja mer zwaa sinn ä gutes Gsponn,
un hahre eisch glei in die Ponn.
Dies Joar is wira mol viel bassiert,
mer häwwe alles mitnotiert.
Sou monscher do drunne dut jetzt noch lache,
un sisch nochher vor Scham in die Hosse mache.
Dugimont wu bischt donn du,
du gherscht zu denne aa dezu.
Isch konn eisch glei mol was verzeehle,
doch erscht muß isch moi Gorgel eele.
Auf Mundschenk kumm jetzt mach emol,
bis owwehie moin Bescher voll.

Woifescht-Sunndag – Feschtzugszeit,
die Menschemenge stäit bereit.
Un aa Hemschbachs Bliedebäume,
die Stroße un die Wege säume.
Besondere Genuß verschafft,
der Ritt dorschs Ort mit Pferdekraft.
Wobei de Wondray gut getrimmt,
die Sportbewegung iwwanimmt.
Soin Gaul dut derwail uhverdrosse,
ä Ladung Äbbl falle losse.
Des is gonz zweifellos betrieblisch,
jedoch bei dere Sportart ieblisch.
De Uffschlag spritzt bekonnderweise,
ä Kind greischt laut vernehmlisch Scheiße.
Die Gefolgschaft vun de Festzugs-Demo,
hott mit de Haufe null Problemo.
Donn jeder Bulldog, jedes Kind,
gonz ellegond die Kurve nimmt.
Die Minnimais die tripple keck,
iwwa alle Haufe weg.
Selbscht alle Monn vum Liederkronz,
mache salopp in Knoddl-Donz.
Denne Kunschtradfahrer isses gelunge,
uhne Scheiße im Knick dorsch die Knoddl zu kumme.
Sogar die Stadträt – mer glabts kaum,
umgäin die Knoddl wie im Traum.
Blous Volker Pauli – schick un foi,
dabbt mitte in die Scheiße noi.
Ihr Leit isch prost eisch alle zu,
uffm Wondray soin Gaul unem Pauli soi Schuh.

De Kerwevorsitz wisst er jo,
den hott de Alain Dugimont.
Fa sou en Poschte brauscht in Monn,
der mänätsche un denke konn.
Doch unsern Alain der Fronzous,
hott aa hondwerklisch was lous.
Er hott dehom soi Heizung verrohrt,
un Lescher in die Wond gebohrt.
Un wie’ra die Bohrmaschin absetzt,
hott sisch de Alain schwer veletzt.
Doch was ä Uhglick stellt eisch vor,
der bohrt sisch in soi eignes Rohr.
Soi Fraa die Hilde dut mer leid,
die hotts Bayes verkaaft un endlisch Zeit,
un de Alain unsern Held,
hott sisch selwert kalt gestellt.
Mer trinke ona Mundschenk kumm,
isch glab de Alain bringt misch um.

Es drickt uns alle uffs Gemied,
es Atomkraftwerk vun Biblis-Ried.
Gibt’s dort im Kiehlsystem in Stau,
donn is do de Subbagau.
Mer Hemschbäscher mir lewe gfährlisch,
doch des werd noch schlimmer ehrlisch.
Rechts unsre Autobohn – im Weste,
dut es Bauomt jetzt Gelände teste.
Ob des Erdreich hewe könnte,
fa schwere Firmefumdamente.
Wu heit noch Korn un Weize blieht,
stäit ball ä neies Gewerwegebiet.
Als erschti Firma sunneklar,
stäit dodrin die Detia.
Un es Wasserwerk bumbt ohne scheu,
aus de Weschetz Wasser noi.
Nedd blous fa die Werkskloospielung,
vor allem fa die Giftgaskiehlung.
Mer vum Kerweveroin – wisse iwwers Rothaus bescheid,
isch sag die Detia kimmt ihr Leit.
Ihr guckt eisch jetzt gonz dabbisch oh,
passt uff die Giftmihl is ball do.
Ora hott vun eisch schunemol ona ghert,
dass sisch de Pauli iwwa die Firma beschwert?
Des Thema derf heit nedd vergommle,
mer misse Unnaschrifte sommle.
Auf Mundschenk geb ma noch en Woi,
die Giftmihl kimmt bei uns nedd noi.

Beim Neithard hockt do letscht in Monn,
un jommert dassa nimmäi konn.
Mit ihm do wärs bestimmt ball aus,
käm er nedd glei ins Kronkehaus.
Er schnappt noch Luft zum iwalewe,
un konn soi Boo schun nimmäi hewe.
Longt sisch ons Herz un on die Hode,
un sinkt schwer schnaufend zu Bode.
In solche gonz besondre Fälle,
is Knaddl Embach prompt zur Stelle.
Er fackelt nedd und säischt kon Ton,
der greift beherzt zu Telefon.
Gut 4 ½ Minute später,
mit Blautlischt kimmt en Sonitäter.
Der Sonni guckt den Kronke oh,
und greischt: „Isch hag disch grie und bloo!
Du bischt nedd kronk, du fielscht disch wohl,
des is die Woch schunns dritte mol.“
De Kronke saischt uff omol sachte,
nemmt misch doch mit zum iwwanachte.
do war dem Sonni pletzlisch klar,
der arme Kerl hott ä bäisi Fraa.
Auf Dirk kumm nedd das de Woi abstäiht,
isch was dass ders nedd besser gäit.

Zwaa Hemschbäscher, besonders Schlaue,
wollte Gääleriewe klaue.
Nachts om dreie uhscheniert,
sinn se uff die Hitt kutschiert.
Ehr Auto in de Acker gstaiert,
un die Scheiwe nunnergeleiert.
Un dass die Klauerei schnell gäit,
wärts Auto mit Folie ausgeläigt.
Donn häwwe se Riewe rausgerisse,
un grad in die Karre gschmisse.
1 – 2 Stunn long ging des so,
do gäit die Sprenklerohlag oh.
En volle Wasserstrahl wie foi,
gäit mitte in de Karre noi.
Bis die zwaa om Auto sinn,
war in Meter Wasser drin.
Fa des Geld was die jetzt ins Auto hänge,
hescht den Acker kaafe kenne.
Auf Mundschenk häib emol doin Haffe,
mer trinke ona uff die Affe.

De Turnveroin es waaß jeder Monn,
is dies Joar 100 Joar alt worn.
Un der Veroin des war nedd schlecht,
macht ä supergutes Fescht.
Die häwwe fa in haufe Geld,
ä groußes Bierzelt uffgestellt.
Un 3 Dag long, bis in die Nacht,
uffm Rothausplatz gedonzt un gelacht.
Dags druff hott donn die alter Gadde,
schunn wira des Zelt abgschlare ghatte.
Un donn sinn die alte Männer,
zum Winde Erwin in de Keller.
Sou monscher vun dem bunte Haufe,
derf halt blous im Keller saufe.
Uff omol des is wie verflucht,
häwwe se den Karl gesucht.
De Winde Erwin säischt zum Rescht,
de Karl is hom dem wars gonz schlescht.
Zwaa Stunn später ora so,
muß de Erwin uff de Kloo.
Er denkt do hockt doch kona druff,
awwa die Deer is zu und gäit nedd uff.
Er rieft, kloppt oh – awwa hott nix geroche,
do horras Deerschloß uffgebroche.
De Erwin hott gedenkt „isch spinn“,
do hockt jo unser Karlsche drinn.
De Rößlings Karl voll bis ruff,
schläfft uffm Abbort un wacht nedd uff.
De Erwin hott mer donn ohvertraut,
dass sisch de Karl wonna voll is nedd homgetraut.
Mundschenk schenk oi moin Woi is all,
mer trinke uff de Rößlings Karl.

Herbert Schwöbel Öko-Frieg,
hott alsemol mim Stadtrat Krieg.
Aus dem Kerl werd isch nedd schlau,
er is mol schwarz, mol grie, mol blau.
Letscht bei re Sitzung hott er rumdischbediert,
ihm hotts nedd gebaßt was ma zu trinke serviert.
Des Mineralwasser war dem Herbert zu alt,
un viel zu houch de Salzgehalt.
Die Presse hott glei mitnotiert,
un des Gemeggel publiziert.
Ä weil später donn on gleicher Stell,
schreibt ä gonz bekonnti Quell,
om Salz im Wasser werd bei uns gschpart,
es is nedd souviel wie sisch en Stadtrat uff die Eier straht.
Isch häbbs gelese und gelacht,
was in Stadtrat mit soine Eier macht?
Des beschte is on dere Stell,
des Wasser war nedd vun de Quell.
Die Brie is wahrschoins aus me Weiher,
dem Pauli is die Quell zu deier.
isch sauf ko Wasser isch sauf Woi,
auf Mundschenk schenk noch ona oi.

Zwaa Freunde un dodruff sin se stolz,
mache alle Joar im Wald ihr Holz.
Mit Auto – Ohhänger un Motorsäg,
warn se letscht wira im Geberg.
Ehr Auto schee om Weg geparkt,
sinn die de Buckel nuffgetrabt.
Dort säge die zwaa wies Gewitter,
die dickste Stämm in Metersticker.
Un weil de Fronk nedd trage wollt,
häwwe se die Stämm uff de Weg nunnergerollt.
De Helmut ziehlt lässt nunner rolle,
do greischt de Fronk schunn wie en dolle.
Er brillt Mensch Helmut bischt du bleed,
guck doch wu moi Auto steht.
Konnscht du die Stämm nedd näher herrolle,
jetzt muß sich sä wira holle.
De Fronk rollt donn de nägschde runner,
genau vor de Hänger was ä Wunner.
Er säischt zum Helmut mit stolzer Bruscht,
hoscht jetzt gsehn witts mache muscht.
Un de Fronk mit groußer Klapp,
lässt glei wira de nächste ab.
Doch der Stomm is ins trudle kumme,
un hott in onan Weg genumme.
Er rast jetzt voll uffs Auto zu,
Frank un Helmut gucke zu.
Vorm Auto war in Stoh gelieje,
der Stomm rast driwwa kimmt ins flieje.
Mit voller Wucht uffs Auto schießt,
de Karre hott schwer oigebießt.
Der is om Arsch un lebt nimme,
dem Schmitte Fronk soin BMW.
Auf Mundschenk geb ma noch in Woi,
sou bleed konn doch blous ona soi.

Vun Hemschbachs Jäger isch mach koo Bosse,
hott jeder draus im Wald schun gschosse.
Sogar des Beisels Sohn de Dieter,
streckt alsemol in Bock danieder.
Erscht letscht machts wira om Kreizberg bumm,
de Bock fällt uffm Waldweg um.
De Dieter denkt, es wär nedd verkehrt,
bevor das ona driver fährt,
nemm isch den Bock donn schlaf’n isch,
vum Waldweg runna ins Gebisch.
Gesagt – getan, de Dieter Beisel,
hockt schun wira uffm Houchsitzhaisel.
Doch selli Nacht drauß im Geberg,
war noch en Jäger uffm Weg.
De Edgar Lessle sieht den Bock,
den de Dieter Beisel gschosse hott.
Er packt des Vieh gonz uhbeärrt,
un hotts wira uff de Weg gezerrt.
Beim Dieter om Sitz häwwe die zwaa sisch getroffe,
un sinn donn zomme ons Auto geloffe.
Beim runnafahrn häwwe se donn drumdischpädiert,
iwwa die Jagd un wie ma en Jagdhund dressiert.
Un fa lauter Palaver was fa ä Kaliber das brauchscht,
is de Beisel mim Allrad iwwa de Bock weggerauscht.
Des Vieh hott ausgsehn, vum Geweih bis zum Binsel,
es wa alles blous noch Brotwoschtfilsel.
De Dieter hott des bis heit nedd vergesse,
un 14 Dag long Bockworscht gesse.
Isch trink uff de Edgar un uff de Dieter,
un uff die gonze Jagdmitglieder.

Om Kerwesomsdag letschtes Joar,
war Stimmung beim Posaunechor.
De Bläsertrupp war gut druff,
do wache sogar Tote uff.
Wonn die spiele, isch sags vermesse,
do konnscht die Stadtkapell vergesse.
Om meischte lous is bei dem Lied,
wu de Stefan Solo spielt.
Soin Rhythmus spielt er als im Sitze,
un läßt im stäin die Solos blitze.
Doch on dem Owend stimmt was nedd,
des Stefan spielt mol wira Trompet.
Un wie er sisch zum Solo stellt,
do is koo Stimmung mäi im Zelt.
Doch hockt er sisch im Rhythmus hie,
do brillt des Volk was greische die.
De Stefan is schun gonz bedrickt,
doch alle Weibsleit sinn entzickt.
Oni vor im dick ohgepinselt,
die hott ihm laufend zugeplinselt.
De Stefan denkt die Alt hott brie,
un läigt soi Instrument uffs Knie.
Uff omol leeft er knall rout oh,
er hott jo korze Hosse oo.
Un newe raus do hängt un laigt,
dem Kerl soi gonzi Männlischkeit.
Auf Mundschenk Woi noi laafe lossse,
seit dem spielt der mit longe Hosse.

Do fällt ma grad was gutes oi,
iwwa unsan Chronischt vum Kerweveroi.
De Dieter Wilhelm wie man kennt,
Somsdags uff de Friedhof rennt,
De Dieter wollt dort mit soim Klone,
beim Groußvadder es Grab abrohme.
Er robbt die gonze Blume raus,
macht soinre Fraa defu in Strauß.
En halwe Sack Torf hora donn uffs Grab druff gelehrt,
do säischt soin Sohn des is verkehrt.
De Dieter säischt mit scharfem Ton,
wondt nedd doi Maul hälscht läfscht glei hom.
Donn hott de Wilhelm grob geschätzt,
fa zwaahundert Mark frische Blume oigsetzt.
Jetzt wu des Grab wira schee gemacht,
hott er sisch den Stoo betracht.
Er werd gonz blass, petzt sisch ins Ohr,
de Grabstoo kimmt ihm komisch vor.
Donn flucht er un fängt oo zu schenne,
dut sisch selbst ä Arschloch nenne.
De Dieter hott nedd druff geacht,
un ä verkehrtes Grab gemacht.
Auf Mundschenk schenk noch ona oi,
es muß emol getrunke soi.

Ostern is ä scheenes Fescht,
jeder kriegt ä Osternescht.
Ja sou ä Fescht konscht nedd vergesse,
do werd de gonze Dag blous gfresse.
Zum Frihstick gibt’s 3 Eier mehr,
des Osternescht is mittags leer.
Donn fängt die Fresserei erscht oo,
de Osterbrote kimmt jetzt droo.
Beim Kaffee trinke uhscheniert,
gibt’s 5 Sorte Kuche mit Sohne verziehrt.
Owends gibt’s donn Brot un Worscht,
un viel zu saufe fa de Dorscht.
Des End vum Lied is bei dem Gonze,
Dags druff hoscht noch in volle Ronze.
Nischtern gäin donn alle Leit,
omol um österlische Zeit,
un des sieht de Parre gern,
demiedisch zum Tisch des Herrn.
De Bauch der knorrt un rebelliert,
die Montags Mess werd zelebriert.
Uff omol werd ä Fraa gonz blass,
de Weihrauch steigt re in die Nas.
Sie rülpst – des is bei Gott ko Wunner,
workst, schlickt die Kotzisch wira nunner.
Es gäit zwaa, dreimol, un donn ruck zuck,
kriegt se en mörderische Druck.
Die Fraa uff omol nimmäi konn,
un reiert mitte in de Gong.
Isch trink jetzt ona uff die Fraa,
die seitdem gut katholisch war.

Zum Schluß noch ä Wort on die Schloßgassebewohner,
was ihr fa die Kerwe macht, des konn schunscht konner.
Bei eisch will isch misch heit herzlich bedonke,
wenn ihr nedd wärt, do gäbs blous Schronke.
Ihr seit iwwa die Kerwe fa monsche Strabatze bereit,
weil ihr halt rischdische Hemschbäscher seid.
Isch finn eisch alle wundervoll,
was nimmäi, wa isch sare soll.
Halt, ons will isch sare awwa verstäit misch nedd falsch,
do drunne wohnt ona, der hott jetzt sou en Hals.
Des muß in seldefrehlisch soi,
der schreibt bäise Briefe on de Kerweveroi.
Unser Kerwe ihr Leit, un isch mach koo Bosse,
derfe mä uns vun mä Roigeblackte nedd verbiete losse.
Fa uns Hemschbäscher awwa, isch denk do gebt ihr ma Rescht,
is die Kerwe des scheenschte und häikschte Fescht.
Donn die Kerwe, des sag isch noch eilisch,
die war in Hemschbach schunn immer heilisch.

Amen.