Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Stephan Fünkner
Mundschenk: Martin Schmitt
Kerweborscht: Michael Roth

Isch grieß eich all do drunne ihr Leit,
un fra misch, daß ihr kumme seid.
Zum Kerweparre, hot ma misch des Joar gewählt,
sou oner wie isch, der hott Hemschbach noch gfehlt.
Ja blous die Schenschte un Beschte, des seht ihr do unne,
wärn in Hemschbach als Kerweparre genumme.
Um Kerweparre zu wern – isch sag’s ohne Scheu,
do muscht schun in rischtische Kerle soi.
Iss ma des nedd, des laigt gar nedd sou fern,
konscht in Hemschbach imma noch Ehrebachgäßler wern.
Mit mer als Parre seid ihr gonz gut bedient,
ja Hemschbach – du hoscht misch verdient!
Moin Mundschenk is de Martin Schmitt,
der sorgt des Joar gut fa de Sprit.
Un als erschter Kerweborscht im Boot,
hockt Fraueschwarm Michael Roth.
Mer allminonna sin des Joar des Dreamteam der Kerwe,
un die is unser hägschtes Erwe.
Un jetzt – sou monscha konns ball nimmä hern,
will isch de Roigeblackte die Kerweredd erklärn.
Die Kerweredd – isch sag’s eisch nur,
is Hemschbachs älteschte Kultur.
Ehrn Inhalt – des will isch zitiere,
is vunn vorne bis hinne reine Satire.
Wer nedd waas, was des iss, der braucht nedd glei zu spucke,
der konn jo mol homlisch ins Lexikon gucke.
Un die, die letscht Joar die Kerweredd in de Zeitung zitiert,
die häwwe vun Hemschbachs Kultur gar nix kapiert.
Auf Mundschenk schenk ma ona oi,
es muß emol getrunke soi.

Jedes Joar konn ma se sehe,
in Uniform vor de Zelte stehe.
On unsrer Grillhitt, des is klar,
siehts aus wie in Amerika.
Scheene Zelte, Bette, Truhe,
un die Statiste mache un due,
butze die Gewehrn un dun se lade,
hiwwe Indiona, driwwe Soldate.
Die Fraue koche un backe wie dumm,
un bewirte donn die Bevölkerung.
Un Händler biete alldieweil,
in Hitte ihre Ware feil.
Ä Kulturfescht wie selte – uff on Blick,
ma fiehlt sisch glei 200 Joar zurick.
Des mache die doll, sou konn des kona,
die Freunde der Nordamerikoner.
Bis des alles stäit, des brauch soi Zeit,
domit soll jetzt Schluß soi – isch sag’s hier un heit.
Die vum Rothaus genehmische – gonz ohne Frag,
als Uffbauzeit denne blous noch on Dag.
Sou schnell is konn Trapper un a kon Indiona,
schun gar nedd uffm Rothaus – also isch kenn do kona.
Isch mohn alle Mescher der Stadt hier gonz laut:
Rom hewwe se doch aa nedd on om Dag gebaut.
Mundschenk geb her, loss misch ona fege,
isch trink uff die Stadt un die Korzzeitstratege.

On de Laurentiuskerschemauer, dere helle,
sprudelt die Kerweparretaufbrunnequelle.
Des Brinnele dut dort kräftisch fließe,
die Leit drumherum dun ehr Blume dort gieße.
Die Kinner häwwe do aa ern Spaß,
sie mache die Fieß un die Hose drinn naß.
Die Hunde stille ehrn Dorscht mit Ruh,
un läje monschmol ä Wärschtl dezu.
Doch im letschte November war’s nimmä sou schee,
do konnt ma in de Bachgaß ä paar rutschte seh.
En Autofahrer wollt die Bachgaß nuff,
fährt om Brunne vorbei – jetzt passt emol uff.
Denn in schänschter Niki-Lauda-Manier,
macht er en Dreher – denkt, was issn jetzt hier.
Guckt noch links, noch reschts, noch owwe, noch unne,
un do hott er endlisch die Ursach donn gfunne.
Der Bach, der is gesprudelt, es hott kona gelacht,
un hot aus de Bachgaß ä Eisbohn gemacht.
Do greischt er, was sinn donn des fa Bosse,
muß ma donn im Winter des Wasser laafe losse!
De Kinner hots gfalle, die warn nedd betroffe,
die sinn glei gonz glicklisch Schlittschuh geloffe.
Was ä Glick, dass do nedd mehr is passiert,
denn om nägschte Dag hot die Stadt reagiert.
Des Wasser schnell abgestellt, Salz uff de Dreck,
die Bachgaß gekehrt un schun warn se weg.
Isch häib jetzt moin Bescher, die Stadt hot ko Geld,
die konn niemond bezahlte, wu’s Wasser abstellt.

Oh dun mer die Aage weh,
wonn isch unser Hemschbach seh.
Vun Sparmaßnohme schwer kaschiert,
wärd Hemschbach longsom ausradiert.
Vorsches Joar macht sisch de Pauli en Spaß,
säischt fa jeden vun uns wär noch 1 Mark in de Kass.
Un in die Michelhall räijats – des Dach is nedd discht,
noch jedem Gewitter wärd 4 Stund gewischt.
350.000 Mark koscht ä gonz neies Dach,
un schun gibt’s wira im Stadtrat Krach.
Fa 50.000 Mark wärds Dach jetzt mit Lichtschutz oigschmeert,
um die Löcher zu schitze, des is aa nedd verkehrt.
Die Löcher sehn dodurch donn viel schenner aus,
doch drinn in de Hall räijats genausou wie draus.
Isch mach eisch Stadträt en Vorschlag, des is gar nedd schwer,
schenkt doch die Hall grad de Feierwehr.
Wonns denne kehrt – un des sag isch jetzt laut,
hott die Pauli glei ä neies Dach druffgebaut.
In Hemschbach werd Geld gspart, des seht er om Rothaus drunne,
in de gonze Stadt left kon onzische Brunne.
Der Strom fa die Brunne koscht die Stadt zuviel Geld,
jetzt hott ma die Brunne grad abgestellt.
Mit Abfalldreck sin die Brunne jetzt voll,
ä billischi Lösung – des find isch gonz toll.
Hemschbachs Grieolage sin zugewachse – alles is grie,
un uffm Bode siehts aus wie uff’rä Milldeponie.
Do hot sisch letscht ona uffm Rothaus beschwert,
in’rä Grieolag do wär was verkehrt.
Sitzbänk un Tisch sin gonz zugewachse,
Meterhouch Brennessl – do verbrenscht da die Hachse.
Des Hemschbächer Bauomt hott glei reagiert,
den Tisch un die Bänk ofach abmontiert.
Wenn ma des alles hert – do stäigt om die Galle,
awa mer sin jo sou bleed un losses uns gfalle.
Ja die Sparmaßnohme, die wern imma dreister,
isch trink uff unsern Bürgermeister.

Heiern is schee, isch sag’s eisch, ihr Leit,
dozu sin aa imma noch Päarschen bereit.
Die traue sisch noch un nemme sisch vor,
mer heiern gonz grouß mit Orgel un Chor.
Om erschte Juni ging aa sou ä Paar,
in de Laurentius-Kersch vum Traualtar.
Um zwaa war die Trauung, die Gäscht warn bereit,
die Glocke häwwe gebimmelt, glei isses sou weit.
Doch leider brauchte die Leit viel Geduld,
die zwaa sin nedd kumme, was is donn do schuld?
Un glei wärd on de Kersch wild spekuliert,
ob vielleicht ona die Braut hott entfiert?
Issene ona ins Auto gerennt,
oder häwwe se ehr eigeni Hochzisch verpennt.
Isses Brautkleid geplatzt, de Schleier gerisse,
oder hott de Bräutigom vor Uffregung in die Hose gschisse?
De Parre Ulmer fleht sou korz vor halb drei,
Herr im Himmel, schick die zwa endlisch bei.
Wonn die nedd ball kumme, des is jo zum Groine,
is die 18-Uhr-Mess erscht um dreivertel Neune.
Endlisch kimmt ä Autole die Bachgaß nunner,
mit Tempo 80 – es fascht schun ä Wunner.
Heraus springt de Bräutigom un dut laut betone,
isch hoff, hier is endlisch Stressfreie Zone.
Rennt in die Kersch, Herr Parre, isch bin do,
de Winde Markus schmeißt die Orgel oo.
Un orgelt schee un long un laut,
vum Bach de Choral zum Oizug der Braut.
Als se endlisch erschien – warn die meischte gschafft,
doch die 10 Minute hott ma aa noch verkraft.
Un de Grund fa die Verspätung, isch war vun de Socke,
die Friseus is nedd fertisch worn mit dere ehre Locke.
Isch trink uff des Brautpaar, isch mach jetzt ko Ferz,
denne ehr Hochzischnacht war erheblisch gekerzt.

De Stadtrat is normalerweis,
in jeder Redd, wäje jedem Scheiß.
Die häwwe’s aa werklisch gar nedd leischt,
uhonisch sin se sisch aa meischt.
Häwwe die one mit viel Müh,
sisch feschtgeläigt un sage Hüh,
schmiede die onnern in Komplott,
un sage unverfrore Hott.
Monsch Bürger hätt gern ä Gaub uffm Dach,
de Stadtrat säischt, nix do des Dach bleibt flach.
En onan hätt gern ä Garasch,
ah, do leckscht misch doch om Arsch.
Die sage glatt, des därf nedd soi,
des passt do nedd ins Stadtbild noi.
Bezüglisch dem Monarsch-Gelände,
mache die aa Fisemadende.
Ona mohnt do gonz verhetzt,
was uns do in de Garde wächst.
Un faselt donn noch gonz famos,
vum Verkehrszuwachs in de Berliner Stroß.
Oni sorgt sisch un sagt auch,
sie hätt ä komisch Gfiel im Bauch.
Die onna treibt’s debei noch scheena,
quatscht vun em mobile Gascontaina.
Doch de Bürger is nedd sou bleed,
dass er do druff noifalle deed.
Mit souwas macht ma dem nedd Bong,
mit primitivem Stimmefong.
Do hott sisch die Pauli, wie die Zeitung vermellt,
schützend vor’s Hemschbächer Hondwerk gstellt.
Mensch, Volker, tret denne mol on die Eier,
wer zahlt donn die Gewerwesteier?
Sag’s denne mol rischtisch, gonz laut un nedd sachte,
ä Kuh, die ma melke will, därf ma nedd schlachte.
Wu häwwe donn die Hondwerker gschafft, frieher all?
In Garasche, in Keller, im umgebaute Stall.
Oder im uffgestellte Büro- un Lagercontainer,
aa do wohne jo unser Asylonde scheener.
Jetzt bleiwe des nimmäi blous Schäume und Träume,
des Hemschbächer Hondwerk kriegt hellfreundliche Räume.
Un gäit dobei noch wie ma sieht,
raus aus em roine Wohngebiet.
Un dobei, ehr braucht nedd zu kichern,
dun die noch Arbeitsplätze sichern.
Kumm Mundschenk, schenk oi, du alter Seicher,
alle Mensche sin gleich, blous die Stadträt sin gleicher.

Ä Haus on de Bohn in Hemschbach-West,
hott die Leit in helle Uffregung versetzt.
Seit oinischer Zeit stäit, isch sag’s gonz salopp,
en Kerweboom dort unnen Micky-Mauskopp.
Uffm Rothaus klingle die Telefone heiß,
die Kerwe im Weste, was’n des fa en Scheiß.
De Bojemoschter is aa ziemlisch erstaunt,
sofort wärd ä Sitzung oberaumt.
Die Leit oiberufe, en Ausschuß gebild,
„Es gibt ko Kerwe im Weste“ rieft die Pauli gonz wild.
Die Kreisstroßegegner mache aa glei mobil,
die Kerwe im Weste, des wrrd uns zuviel.
Die Stadträt kenne’s schunn fascht nimmäi hern,
nur en Ortstermin konn die Lage jetzt klärn.
Drinn in de Siedlung stäin se donn vor dem Haus,
mit dem Kerweboom un de Micky-Maus.
Die Griene mache sisch aa longsom Sorge,
vielleischt is des Disney-World vun Morge.
Do kimmt ona vorbei, der sisch ziemlisch auskennt,
un macht denne gonze Spekulatione ä End.
Der Monn do drin hott ä Schweizerin gheiert,
kimmt donn noch ä Kind, werd kräftisch gfeiert.
Werd des Heißl geschmickt un sou Sache gebaut,
misch wunnerts, dass des noch kona geklaut.
Do gäit ä Uffatme dorsch die Parteie,
sie wünsche dem Kind, dass es wächst und gedeihe,
verlosse die Weststadt iwwa die Brick,
die Kerwe bleibt im Ort – oh, was ä Glick.
Kumm füll mer moi Glas isch häb Dorscht wie ä Rind,
Uff die Kronauers Hoinz, uff soi Fraa un soi Kind.

In Hemschbach zu lewe, des is en Genuß,
nur de Kerweveroin kam zu dem Schluß,
mer wolle mol ä onares Hemsbach seh,
drum fahre ma ins Baulond, es wärd bestimmt schee.
Im organisiere is de Alain ziemlich fix,
ä Progromm war gstonne in Null Komma Nix.
Mer gäin in die Kersch do, des gibt’n Knüller,
un die Predischt hält unsern Diakon Müller.
Aa die Trachtegrupp därf ä bissel rumhupse,
do wern die Hemschbächer gonz schee stutze.
Nur mit om hatte se all ehr liewi Not,
mit’em Reisebus aussem Ohgebot.
Die brauste schun mit Verspätung hier weg,
in Heidelberg flog de Auspuff in de Dreck.
Der Fahrer mohnt glei, des is ä Blamasch,
isch fahr hom, hol’n onan aus de Garasch.
Wodruff die Alain säigt: Kerl bischt du bleed,
do kumme ma jo in die Kersch viel zu spät.
Sou sinn se donn weiter ins Baulond gerattert,
der Bus uhne Aufpuff hott gonz schee geknattert.
Die Leit on de Stroß häwwe mit de Fassung gerunge,
es hott sisch oghert als wonn 20 Ponzer kumme.
Nur zwaa Rocker warn begeischtert und kame zum Schluß,
eh geil, die häwwe jo’n getunte Bus.
Als se endlisch dort warn, es war schun en Graus,
war’s fascht halwer elfe, und die Kersch beinoh aus.
Dem Diakon Müller, dem platzt fascht de Krage,
weil soi Predischt sou schee war, nur er konnt se nedd sage.
Trotzdem war’s schee, es gab zu esse un zu trinke,
owends noi in de Bus – noch mol schnell winke, winke.
Un ab Rischtung Hemschbach, doch donn kam de Hommer,
die Kimaolag kaputt, des gab ä Gejommer.
Die Weibsleit warn leider am meischte betroffe,
denen isses Make-up in de Ausschnitt geloffe.
In de Sitze gebappt, naase Hoarn im Gnick,
sou kame se all wira noch Hemschbach zurick.
Isch häib moin Bescher un duh heit betone,
Billischreise dun sisch nedd immer lohne.

In Hemschbach West mit Bagger un Meisel,
hott ma gebaut de Weststadtkreisel.
Er war noch kon Dag alt, sou korz noch’m Tonke,
war ona im mittlere Loch drinn ghonke.
Un drei Dag später ä Verfolgungsjacht,
ä Polizeiauto is iwwers Trotwar gekracht.
Den wu se verfolgt hawwe, is gfahrn wie im Wohn,
zwaa mol um de Kreis, donn uff die Autobohn.
Im Polizeiberischt stond un des is kon Gäg,
„Unser Auto hatte Panne, Gangster leider weg“.
Aa’n LKW hott’s gonz hart getroffe,
dobei war de Fahrer nedd mol besoffe.
Er kriegt die Kurv nedd, fällt quer in de Dreck,
die Folge war für all en morgsmäßische Schreck.
Die Autos häwwe sisch gstaut fascht bis Heidelberg noi,
aa vum Norde kam kona noch Hemschbach mehr roi.
Im Autoradio konnte die Fahrer donn hern,
Stau uff de A 5, warum is noch zu klärn.
Wer noch Hemschbach will, sollte heit beachte,
eventuell unnerwegs mol zu iwwanachte.
Un wer drinn is un muß nochmol aussm Haus,
iwwa Liewerschbach, Fürth kimmt ma om Beschte raus.
Doch inzwische is die Hektik ziemlich vorbei,
ma fährt in de Kreisel locker raus – un aa noi.
Obwohl viele Fahrer immer noch nedd wisse,
wonn sie wie dort blinke misse.
Drum hätt isch en Vorschlag heit zu mache,
do wird vielleischt monscher aa driewwer lache.
Statt Radarkontrolle un Bußgeld oisacke,
sollte die Ordnungshieter die Gelegenheit packe,
in de Kreisel gestellt un die Leit uffgeklärt,
wie ma rischtisch un sicher in dem Ding drinn fährt.
Ich häb jetzt Dorscht, geb de Bescher her,
isch trink uff unsern Kreisverkehr.

Die Hebelschul hott gfeiert, es kimmt nedd sou oft vor,
awwa schließlich wurd se grad fünfezwonsich Joar.
Bei solsche Ohläß des is jo gonz nett,
wärd viel gelawwert un viel geredd.
Die gonz Prominenz hockt imma do rum,
de arme Kinner is des meischtens zu dumm,
Die frahn sisch mehr, wenn ehr Eltern donze,
ora wonn Prominente Bäumsche pflonze.
Ob Kastonie, Erle, Buche ora Birke,
bei souwas dut de Pauli als Gärtner gern wirke.
Er spuckt in die Händ, gräbt ä Loch im Nu,
die Alte un Junge gucke begeischtert zu.
Des Loch wärd schee tief, die Worzel hott Platz,
de Bojemoschter säigt de entscheidende Satz.
„Ich pflanze den Baum jetzt, nun bin ich soweit,
und hoffe, dass er schön wächst und gedeiht.“
Donn stäit er do, mit de Fassung er ringt,
es is kona zu sehn, der de Boom endlisch bringt.
Un donn die Rektorin, die Edda Brehm,
der is des gonze aa ziemlisch uhogenehm.
Un säischt – den Volker tuts in de Ohrn klinge –
wonn ma Beem pflonze will, muß ma die doch aa bringe.
Do schaufelt de Bojemoschter mit de allergräischte Ruh,
des Loch fa dem Boom mol grad wira zu.
Un säischt, was ma heit nedd konn besorge,
des mache mer halt ewe morge.
Er guckt zu de Kinner, verspricht ne ä Eis,
schluckt schnell noch ä Bier, fa de vergossene Schweiß.
Verabschied sisch mit de Ausredd, de fade,
dass wu onnerscht jo aa noch Leit uff’n wade.
Seitdem hott de Boijemoschter – isch sags uhgeschniert,
en Boom in soim Auto, dass des nimmäi bassiert.
Kumm schenk ma mol oi, isch trink jetzt gonz cool,
uff de Wald und die Beem on de Hebelschul.

Ihr Leit, mir liegt was schwer im Mage,
isch soll’s jo eigentlich gar nedd sage.
Es lässt mer awwer iwwerhaupt ko Ruh,
isch mach seit Woche koo Aag mäi zu.
Warum? – Isch sag’s eisch, es is fascht gewiß,
dass diesjoar es letschte Mol Kerwe is.
Ihr seid jetzt ziemlisch all betroffe,
ihr denkt, is der total besoffe?
Awwer isch waas es aus sicherer Quelle,
nämlisch vun de Suchtberatungsstelle.
Die häwwe sich im letschte Joar gonz schlicht,
bei uns unners Kerwevolk gemischt.
Un kame zu dem Schluß, es is traurisch awwer wahr,
Kerwe is fa die Leit ä gonz grouße Gfahr.
Do wärd gsoffe schun vun mojens um acht,
do wärn die Näscht zum Dag gemacht.
In die Gärte gekotzt, on die Hauswänd gepißt,
mit de Muschkel geprotzt, es wärn aa Ehemänner vermisst.
Un Montags wärn gonz uhgeschniert,
junge Buwe zum Saufe animiert.
Es waas nämlisch jeder in de Stadt,
Alkohol setzt die Hirnzelle matt.
Bei sou’re Moral is endlisch geklärt,
warum de Parre Ulmer on Kerwe in Urlaub fährt.
Der konn nedd mit ohsehn, des is gonz gewiß,
dass es hier schlimmer als in Sodom un Gomorrah is.
Isch ruft eisch zu, gäit in die Wertschafte noi,
denkt droh, es kennt vielleischt es letschte Mol soi.
Seid lustig, fidel, feiert un singt,
wer waas, was uns des nächste Joar bringt.
Guckt misch oo, es is jo nedd gonz klar,
dass isch vielleischt de letschte Kerweparre war.
Vielleischt konn die Boijemoschter ä Oigab mache,
donn hätte mer aa nächstes Joar was zu lache.
Drum loßt uns im Feiern nedd erlahmen,
des wünscht eisch eiern Kerweparre
Amen.