Die Kerweredd

Kerwepfarrer: Patrick Janowski
Mundschenk: Markus Flemming
Kerweborscht: Markus Höhnle

Jetzt stäih isch do howwe, es gibt ko zurick,
un grieß eisch Kerwegäscht unna de Brick.
Isch will eisch glei vun vorneroi sage,
isch bin ä bissl nerves, mer dreht sich de Mage.
Denn aus moinere Familie, des hockt ma im Gnick,
stond schun sou monscha do uff de Brick.
Un die wolle heit – isch sag’s jo nedd gern –
vun mer ä sauweri Kerweredd hern.
Zu moiner Person – ihr kennt misch fascht all,
isch bin de Kloo vun de Ruth un vum Karl.
Ma hott misch schun imma im Glawe ghalde,
isch wär genau de Jung vum Alte.
Sou hott misch moin Vadda aa druff getrimmt,
hott gsagt: Moin Buh – der Dag, der kimmt,
do muscht du wie isch doines Omts walde,
un on de Kerwe die Predischt halde.
Er hott gsagt, isch soll viel esse und trinke,
un nedd zuletscht aa iewe zu winke.
Am beschte glabbt’s trinke, do brauch isch nedd zu iewe,
do pack isch 10 Humbe un noch 10 Flasche im liege.
Grad geschdern war moi Freundin betroffe,
die hott gsagt: „Du bischt jo sou besoffe,
isch find des gar nedd meh zum lache,
du detscht moije vielleischt besser die Kerwesau mache.“
Doch heit isses souweit ihr Kerwekinner,
isch stäih do howwe in Frack un Zylinner.
Moin Mundschenk, dä Markus, zu moiner Linke,
der blinzeld grad, isch soll emol trinke.
Sou geb ma de Krug, is schun was drinn?
Wonn isch wira uff die Welt kumm, wär isch Woikenischin.

Sou in verdommde Scheiwekleischter,
de stellvertretende Kreisbrondmeister,
Pohl haaßt da, glaab isch, ora ähnlisch,
jedenfalls er fährt persönlisch
im Gerätewarre – ach wie foi,
in ä normales Auto baßt der jo nedd noi.
Mit soim rundum stromme Ronze,
noch Eppele es gäiht ums Gonze.
Denn bei Groußbränd bitte sehr,
do muss de Kreisbrondmeister her.
Es war kalt un glatt un teilweis eisisch,
er brummt mit on die 130.
Plötzlich ach du dickes Ei,
kimmt vun quer die Polizei.
Pohl bremst, uff null stäiht de Tacho,
doch weiter gäits un mit Karacho.
Mit stäihende Räder iwwas Eis,
schießt de Dicke, ach du scheiß,
grad aus un uhne Zage,
in de Bulle-Streifewage.
Er hott bei de Verhondlung uhscheniert
laut un vernehmlich uff Freispruch blediert.
Donn im Gsetz, säischt da, do stäiht:
„Wonn ko onzisch Rad sich dreht, un null km de Tacho zeigt,
donn laigts doch uff de Hond, ihr Leit,
des muß in jeden Kopp aa noi,
donn konn isch aa nedd gfahre soi.
Wie die Gschicht noch weiter gäiht?
Nix genaues, was ma nedd!
Isch will schnell noch ona tonke,
vielleischt fährt er moije mer in die Flonke.

De Bayers Gerold, aa Popey genonnt,
is als Kerweborscht, Tauzieher un Jäger bekonnt.
Im Winter hockt da nachts uffm Houchsitz im Wald,
er läigt oh un ziehlt un schun hotts geknallt.
En Schwarzkittel hotta mitm Blattschuß verwischt,
isch mon jetzt ä Wildsau, kon Politiker nischt.
Vier Zentner hott die Sau geworre,
uffm Schlidde hotta se hom gezorre.
Om Hartmuss drowwe, beim Metz uffm Wingert,
do is em de Schlidde defu geklinnert.
Mim linke Boo im Strick verfonge,
schun war de Gerold nimmäi gstonne.
Die Vier-Zentner-Sau un de Jägers Krempel,
fahrn jetzt mim Popey Schlengerbembel.
Det ma die Mihlweg im Winter nedd strahn,
die zwaa wärn beim Türk ins Schaufenster fahrn.
In dere Nacht, des muß isch noch sage,
entstond beim Metz uffm Wingert erheblischer Schade.
Ma fond vun de Wildsau alle zwaa Ohrn,
es war in Kompf unna gleiche, die Sau hott verlorn.
Isch häib moin Bescher, un wen’s intressiert,
dem Gerold is domols iwwahaupt nix bassiert.

De Richter vun de Volksbonk wa grad pensioniert,
un schun is dort ä Ding bassiert.
On de Schalter war nedd viel Betrieb,
des is de Geldzäihler arig lieb.
Do dut’s en Schlag, des Haus hott gewaggelt,
en Iwwerfall, do werd nedd long gefaggelt.
De Filialleiter hott sich vor Ongscht in die Hose gebrunst,
er denkt, wonn msich ona ohschießt is moi Lewe verhunzt.
De Lehrling rennt uffs Klo,
denkt, bevor isch in die Hos mach, bin isch glei do.
Un was mach isch, denkt die Fraa on de Kass,
dere ziddern die Knie, des Gsischt is gonz blass.
Doch kon Gengschter kimmt mit Maschinepistole,
kon Maskierter will drinn de Zaschter hole.
Nur vor de Bonk war in mords Tumult,
un wisst ihr do unne, wer dro war schuld?
Ä Fraa om Steier hott wahrschoins gepennt,
un is mit erm Karre in die Volksbonk gerennt.
Wollt rickwärts in die Bachgaß stoße,
un is vorwärts in die Bonk geblose.
Des Auto om Arsch, die Bonk halwer Schrott,
die Fraa is in Kur, ehrn Alte bonkrott.
Alla Mundschenk, in Schluck un mach ko Bosse,
Weiwer soll ma ewe nedd ons Steier losse.

Ihr Kerwebesucher, ihr kennt se all,
isch mohn die Marionne un de Karl.
Se lewe in unsere Herze drinn,
obwohl se noch Bergene gezorre sin.
Er hott in viele Gremie unentwegt,
des Gsischt vun Hemschbach mitgeprägt.
Sie mochte es nedd laut un bunt,
sie wirgte still im Hinnagrund,
In Rietzlern im Kleinwalsertal,
do hott se ä End die longe Qual.
Do häwwe se sichs Ja-Wort gewe,
noch 26 Joar zusommelewe.
En tosender Beifall vun eisch all,
mer trinke jetzt uff die Uschi un de Böttingers Karl.

En Hemschbächer Kerweborscht, oh Deifel Gewitter,
des is de Schrecke der Schwiegermütter.
Er hott abstäihende Ohrn un die Boo sin gonz krumm,
doch wonn denn ä Fraa sieht, do fällt se glei um.
Beim Siebolds Bernd drunne, stäiht der als Modell,
un des immer gonz naggisch mit de Hond on de Schell.
Soin Körperbau hotta schun johrelong trainiert,
uffm Buckl sinn tausende vun Mark tätowiert.
Lafscht do drunne vorbei un bleibscht om Schaufenster stehn,
konscht im Roude Mischl soi Knackärschel sehn.
Im Bernd soi Putzfraa hott drunna zu leide,
denn die Weiwer drigge ehr fettischi Nas on die Scheiwe.
Beim Siebold gibt’s immer Fleisch zu beschaue,
ah dicke Beisch vun schwongere Fraue.
Un schun mache Hemschbachs alte Fregadde radau:
„Ma stellt sisch doch schwonger nedd naggisch zur Schau.“
Do reagiert de Bernd glei, romts Schaufenster aus,
un stellts goldene Konfirmondebild aus.
Wonn die Weibsleit beruhischt sin, sou 14 Dag später,
sieht ma ä Hemschbächer Mädsche, fascht uhne Kläder.
Isch därf gar nedd dro denke, schunscht wär isch gonz scharf,
isch trink uff unsern Starfotograf.

Es war im Februar in de Schloßparkstroß,
do war vielleischt de Deifel los.
Ä jungi Fraa die stöhnt vor Schmerze,
des gäiht de Oma schwer zu Herze.
Die kocht dem Mädsche Fenscheltee,
die lässt kon Forz, de Bauch dut weh.
Die Mutter säischt: „Mach nedd sou ä Gezeter,
in Hemschbach is in Virus des war doch jeder!“
Ihr Tochter groint jetzt immer mehr,
do muß vun de Bachgaß de Dokter her.
Der drickt uff de Bauch, mont do iss was mim Darm,
un hott se persönlisch ins Kronkehaus gfarn.
Die Ärzte in Woinem nemme erscht emol Blut,
donn hott ona gonz was besonneres vermut.
Er unnasucht se genau, hott gonz dabbet geguckt,
un fascht soi Stetoskop verschluckt.
Zu dem Dokter aus Hemschbach säischt der: „Bischt du blind?
Die Fraa is houchschwonger un griegt glei ä Kind!“
Do gings in Woinem uff omol rund,
de Virus des war in Buh vun sechs Pfund.
Mundschenk kumm, mer proste uns zu,
uff de Simone ehrn klone Buh.

Om Summernachtsfescht wär die Feierwehr naß,
gäb’s do nedd die Tanz-Show-Band „Herz-Ass“.
Die spiele volkstümlich bis modern,
sinn ofach klasse, die Herrn.
Vorgs Joar gings wira schee rund,
des Publikum war kunterbunt.
Er wär alles prima glatt geloffe,
blous war de Gittarischt besoffe.
Uff omol warn mer alle baff,
der hubst uff de Bihn rum wie in Aff.
Kimmt immer näher on de Sockel,
un wie in liebesdoller Gockel,
hubst in die Luft, wagelt mim Berzel,
isch denk fa misch, den drickt ä Ferzel.
Un glei druff hott’s bäis gekracht,
jetzt hott kona meh gelacht.
Vun de Bihn im Sauseschritt,
flog der Monn, die Gittar mit.
Montags druff schrieb donn die Presse,
Gittar kaputt, Gittarischt fällt uff die Fresse.
Det isch aa souviel saufe, dass isch voll wär zum Kotze,
un om End vun de Brick runna dotze,
des wär ä Fresse fa die Presse, des hede die gern,
doch isch, isch bin in Tschendelmän.
Musikonte loßt eisch heern,
isch will nochmol moin Bescher leern.

Es war erscht letscht in de Mittelgaß,
wonn isch do dro denk, wer isch heit noch blass.
Do säischt ä Fraa zu erm Alte, Mensch gäi emol nuff,
un rom do drowwe de Speicher uff.
Zwa Generatione Krempel warn do im Spiel,
ä Stun horra gschafft, donn war’s-em zuviel.
Ä aldi Fohn horra gfunne, des war soi Pesch,
er schmeißt se zu de dreggisch Wesch.
Soi Fraa stoppt se in die Wäschmaschin, dut Pulver dezu,
un glai druff wars donn aus mit de Ruh.
Uff de Loin drowwe flattert ä eschtes Problem:
ä schwarz-weißi Fohn mitm Hilteremblem.
Vun Heidelberg is die Kripo kumme,
die häwwe die Mischl glei mitgenumme.
Die gonz Nacht häwwe sen donn verhert,
er konnt nimmäi denke, war gonz zerstert.
Es hot dem kona geglabt, die Sach war verrisse,
er hot doch blous de Speicher uffrome misse.
Donn häwwe se soi Haus dorschgsucht,
un bei de Kinner unnas Bett geguckt.
Die häwwe nix meh gfunne im gonze Haus,
schun war de Seefeld wira draus.
Auf Mundschenk, schenk oi, isch mach ona druff,
die negscht Woch romt da de Keller uff.

In Hemschbach gibt’s in Feierwehrmonn,
der konn Rach meh riesche konn.
Frier horra selwat geracht wie in Schlot,
heit greischt er blous noch „Rauchverbot“.
Er hält medizinische Vorträg, isch was nedd wie,
säischt rache macht kronk, aa zwische de Knie.
On Woinachte is ä Wunner bassiert,
de Hoinzelbecker hott im Gade de Christboom maskiert.
Doch iwwa Nacht war’s Christkinnel do,
un hängt noch was ons Beemsche dro.
De Werner sieht moijens soi Fichte um schennt,
was fa ä Arschloch hott do Zigarette dro ghengt?
Kumm Mundschenk, loss de Kopp nedd sinke,
mer wolle uff de Werner trinke.

En Sulzbächer-Hemschbächer als Tauzieher un Reiter bekonnt,
war 91 Kerweparre un is mit mer eng verwondt.
Letscht hockt da wira uff soim Gau rum, gonz lasch,
säischt den Reitturniersieg den häb isch in de Dasch.
De Reitkonkurrenz hott der nix zugetraut,
er hott jo aa selbscht de Parkur uffgebaut.
Die erschte zwa Ochser warn wie nix iwwasprunge,
donn hält de Lutz oo, er hott de Weg nimmäi gfunne.
Schoinbar war-ra beim Parkuhruffbau voll,
er hott nimmäi gewißt, wu-ra hiereite soll.
He-ra de Gaul lafe losse, he-ra wahrschoins gewunne,
des Vieh het de Weg bestimmt ällo gfunne.
Auf Markus schenk oi, un moin Kusseng houch zu Rosse,
dets Denke besser de Gail iwwalosse.

Die Feierwehrhauptiwung war spektakulär,
es glänzte die Lader der Woinemer Wehr.
Om Hemschbächer Laderauto, des is nedd gelorre,
war domols de Außespiggl verborre.
Zwa Dag vor de Iwung, isch was nedd wie’s gäiht,
hott in Feierwehrmonn es Laderauto uff de Spiggl geläigt.
Un uhne Spiggl, des kennt ihr eisch denke,
konn kona des grouße Auto lenke.
100 Liter Freibier sin noch Woinem nuff gonge,
schunscht wär die Hemschbächer Whr uhne Lader dogstonne.
Wie konn donn on Monn sou ä Auto umschmeiße, des is doch in Witz,
es war jedenfalls nedd de Mongolds Fritz.
Die Steilens-Hex hottn aa nedd gfahrn, den Karsch,
schunscht wär nedd blous de Spiggl om Arsch.
Es war aa kon Habermeier, dieser Verrecker,
un schun gar kon Hoinzelbecker.
Wer den Karre gfahrn hott, isch babbels nedd aus,
schunscht schmeise se misch aus de Feierwehr raus.
Awwa isch geb eisch en Tipp:
„Der Vater hat es gegeben,
der Sohn hat es genommen!“
Sou Mundschenk geb moin Bescher her,
war wärn ma uhne unser Feierwehr.

De schwerschte Beruf in de heitische Zeit,
den hott unsern Boijemoschter ihr Leit.
Den arme Deifel konn nix meh beglicke,
er muß mit aller Gewalt die Stadtkass zudricke.
Die Altlaschte Hemschbachs dricke hinne un vorne,
die Hallebad-Uhr is schun long nimmäi gonge.
Die Michelhall drin, des Dach werd nedd dicht,
bei Vollmond brauchscht in de Hall gar ko Licht.
Die Halle im BIZ, die sin aa nedd in Schuß,
weil ma die Hausmeister rausschmeiße muss.
Die Rothausdecke bresche zomme,
de Pauli is schun stifde gonge.
Er muß on Stock diefer unser Schulde verwalde,
un hot jeden Dag Ongscht, dass die Decke nedd halte.
Die Bürger dun sisch wäije de Kreisstroß verhage,
was soll donn en Boijemoschter dodezu sage.
Die aus Bonn un aus Stuttgart, die schicke ko Geld,
unsern Boijemoschter, der hotts nedd leicht uff de Welt.
Wunnerts eisch do noch, wonns emol sou dabbisch left,
dass der do drinn de Sportcenter verkeft.
Awwa donn gibt’s ä nei Rothaus, un ä Sporthall gibt’s aa,
des Haus haaßt wie er, und die Hall wie soi Fraa.
Isch häib jetzt moin Bescher un sags uhne Schoi,
isch wollt in Hemschbach kon Boijemoschter soi.

Zum Schluß noch ä Wort, des is eisch bekonnt,
Deitschlond stäiht mim Arsch on de Wond.
Ob Gsunheits- ora Rentereform,
die Belastung fa uns is gonz schee enorm.
Ma waas nedd was im Euro steckt,
schum zwamol is es Geld verreckt.
Un sou monscher, der jetzt uff de Kerwe rum pilgert,
waas aa nedd, dass soin Chef die Firma versilbert.
Vum Erlös keft der Aktie un säischt: „Die Arweiter sin zu deier“,
der faule Hund schafft nix meh, hott mäina Geld un zahlt wenischer Steier.
Drum gäiht uff die Kerwe, lost’s nochemol krache,
waas de Deifel was ma es negschde Joar mache.
Nun loßt uns feiern in feucht-fröhlichem und würdigem Rahmen,
wie einst, so heute, in Ewigkeit

Amen.